Ένα ορεινό ρέμα των Καρδιτσιώτικων Αγράφων που γεννιέται από το συναπάντημα δύο μεγάλων ρεμάτων που κατεβαίνουν από τις γύρω κορυφές. Το Λιασκοβίτικο ρέμα κρατάει το όνομα του από την παλαιότερη ονομασία του χωριού Πετρωτό Αργιθέας, Λιάσκοβο, που είναι χτισμένο σε υψόμετρο 650 μέτρων και μόλις 300 μέτρα σε ευθεία από την κοίτη του ρέματος που περνάει στα νότια του χωριού. Το Λιασκοβίτικο ρέμα, ή αλλιώς ρέμα Πετρωτού, δημιουργείται από την ένωση του ρέματος του Πλατανιά που κυλάει ανάμεσα στα βουνά Καραβούλα και Καράβα των Αγράφων και του Κουμπουργιανίτικου ρέματος που είναι η συνέχεια του Πετριλιώτη που έρχεται από το Βουτσικάκι και περνάει νότια της Καράβας. Η ένωση των δύο μεγάλων ρεμάτων των Βόρειων Αγράφων γίνεται κάτω από το ύψωμα Κάστρο, σε μια περιοχή που ορίζεται από τους οικισμούς Πτελέα, Ρόγκια και Αετοχώρι. Από εκεί το ρέμα παίρνει την ονομασία Λιασκοβίτικο και κυλάει με δυτική κατεύθυνση για 6,5 χλμ., σχηματίζοντας όμορφους μαίανδρους πριν εκβάλλει στον Αχελώο ποταμό. Σε εκείνο το σημείο γίνονται τα έργα της του φράγματος της Συκιάς που έχουν μετατρέψει την όμορφη, ορεινή φυσιογνωμία της περιοχής σε ένα απέραντο ημιτελές εργοτάξιο. Ο ασφαλτόδρομος που από την περιοχή της Αργιθέας φεύγει προς τη Συκιά και τις Πηγές Άρτας περνάει από μια μεταλλική γέφυρα από την οποία μπορεί κανείς να δει στο βάθος το πέτρινο γεφύρι του Πετρωτού, ή Παλιοκαμάρα ή Λιασκοβίτικο γεφύρι στη θέση Γέρακας ή Πυρήνας Πετρωτού. Το γεφύρι που έχει άνοιγμα τόξου 17 μ. και ύψος 11 μ. θεωρείται από τα παλαιότερα της Ελλάδας καθώς πιστεύεται ότι χτίστηκε τον 13ο αιώνα. Δυστυχώς σήμερα αυτό το μνημείο του πολιτισμού είναι έτοιμο να γκρεμιστεί μετά από τις καταστροφές που έγιναν στο κατάστρωμα της γέφυρας και στα θεμέλια του από ανόητους «εγκληματίες» που ψάχνανε για θησαυρό. Παράλληλα κινδυνεύει να κατακλειστεί από τα νερά της τεχνητής λίμνης που θα δημιουργηθεί αν ολοκληρωθεί η εκτροπή του Αχελώου στο φράγμα της Συκιάς που έχει σταματήσει εδώ και χρόνια. Η περιοχή είναι από τις ομορφότερες της Ελλάδας και η γειτνίαση με το φαραωνικό έργο της εκτροπής γεννάει ανάμεικτα συναισθήματα.

Η βλάστηση που επικρατεί στις πλαγιές που στεφανώνουν το Λιασκοβίτικο ρέμα αποτελείται κυρίως από μεγάλες εκτάσεις με πουρνάρια. Γύρω από τις όχθες υπάρχουν πλατάνια, ιτιές, σφενδάμια και άλλα είδη βελανιδιών, ενώ λίγο πιο ψηλά υπάρχουν καστανιές. Στην περιοχή συναντώνται διάφορα ενδιαφέροντα είδη της χλωρίδας, όπως ο κόκκινος κρίνος Lilium chalcedonicum, η Lysimachia punctata, η Primula veris, η αγριοτριανταφυλλιά Rosa canina, η Ballota acetabulosa, το Lythrum salicaria, η Linaria vulgaris, η Scabiosa tenuis, η Calamintha menthifolia, το Eupatorium cannabinum, το κυκλάμινο Cyclamen hederifolium, το Buglossoides purpurocaerulea, το αγριογαρύφαλλο Dianthus viscidus, το Epilobium angustifolium, το Plumbago europaea, η Asphodeline lutea, η Hesperis dinarica, η Plocama calabrica, το Sedum hispanicum, ο Stachys germanica, η Anemone apennina blanda, η Agrimonia eupatoria, ο Chamaecytisus hirsutus και η ορχιδέα Epipactis helleborine.

Από την άποψη της ορνιθοπανίδας εδώ ζούνε πολλά πουλιά του δάσους και των ορεινών ποταμών, ενώ η γειτνίαση με πολλά μικρά φαράγγια προσελκύει και πολλά αρπακτικά. Στα νερά του Λιακσοβίτικου ζούνε νεροκότσυφες και σταχτοσουσουράδες. Από τα αρπακτικά κοντά στο ρέμα πετούν φιδαετοί, σφηκιάρηδες, γερακίνες, πετρίτες, σαΐνια, διπλοσάινα, ξεφτέρια, βραχοκιρκίνεζα, δεντρογέρακα, μπούφοι, χουχουριστές και κουκουβάγιες. Άλλα είδη είναι η πετροπέρδικα, ο πράσινος δρυοκολάπτης, ο βαλκανικός δρυοκολάπτης, η φάσσα, το τρυγόνι, η γυδοβυζάχτρα, ο δεντροβάτης, ο αετομάχος, η γαλαζοπαπαδίτσα, ο χρυσοβασιλίσκος, το βραχοχελίδονο, το μιλτοχελίδονο, ο δεντροτσοπανάκος, η γερακότσιχλα, η τσίχλα, η νεροκελάδα, το αηδόνι, η βουνοσταχτάρα, η χαλκοκουρούνα, η δεντροσταρήθρα, η κίσσα, η κάργια, ο τρυποφράχτης, ο βουνοτσιροβάκος, ο θαμνοψάλτης, ο κοκκοθραύστης, το σιρλοτσίχλονο και ο τσιφτάς.

 

Από τα αμφίβια στη περιοχή ζούνε σαλαμάνδρες, κιτρινομπομπίνες, φρύνοι, σβελτοβάτραχοι, γραικοβάτραχοι και δεντροβάτραχοι. Η ερπετοπανίδα περιλαμβάνει μεσογειακές χελώνες, γραικοχελώνες, πρασινόσαυρες, τρανόσαυρες, κονάκια, τοιχογουστέρες, στεφανοφόρους, σαΐτες, νερόφιδα και οχιές. Παλιά στην περιοχή ζούσανε λύκοι που όμως έχουν χρόνια να φανούν. Στο ρέμα ζούνε ακόμα βίδρες και η πανίδα των θηλαστικών συμπληρώνεται από αγριόγατους, αγριόχοιρους, αλεπούδες, ασβούς, δασοκούναβα, νυφίτσες, δεντρομυωξούς, λαγούς και διάφορα είδη νυχτερίδων και τρωκτικών. Η ιχθυοπανίδα του ρέματος περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την ιονική πέστροφα (Salmo farioides) και την ποταμοσαλιάρα (Salaria fluviatilis).

Αν και μιλάμε για μία από τις ομορφότερες ορεινές περιοχές της χώρας μας δεν μπορεί κανείς παρά να κοιτάει με απορία και λύπη για τη συστηματική καταστροφή που συμβαίνει στα ορεινά μας, εξαιτίας της εντελούς λανθασμένης αγροτικής πολιτικής με τις απέραντες καλλιέργειες βαμβακιού και καλαμποκιού των θεσσαλικών κάμπων που απαιτούν όλο και περισσότερο νερό. Τα πολιτικά συμφέροντα και οι ψήφοι του κάμπου πιέζουν βλακωδώς χωρίς να υπάρχει κάποιο σχέδιο μετάβασης προς λιγότερο υδροβόρες καλλιέργειες. Αν δεν υπάρξει κάποια αειφορική αλλαγή απλά θα καταστρέψουμε και τους τελευταίους βιοτόπους των ορεινών ρεμάτων και ποταμών μέχρι να εξατμιστεί και η τελευταία στάλα νερού πριν καν πέσει σε έναν κάμπο που οδηγείται προς την ερημοποίηση.