Το μικρό ρέμα που εκβάλλει στους Ωρεούς στη Βόρεια Εύβοια, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό οικοσύστημα ενός μικρού ποταμού, που με τη πρώτη ματιά φαντάζει φτωχό σε βιοποικιλότητα, αλλά στην πραγματικότητα προσελκύει πολλά είδη της πανίδας. Το ρέμα, που όσο και αν ρωτήσαμε τους ντόπιους, διατηρεί την ανωνυμία του, κάτι που έχει μια γοητεία, ξεκινάει από τις βόρειες πλαγιές του όρους Τελέθριου, στα νότια της πόλης των Ωρεών. Διανύει μια απόσταση επτά χιλιόμετρων δαιδαλώδους πορείας, όπου συναντάται και με άλλα μικρότερα ρέματα, και καταλήγει στη θάλασσα, τριάντα μόλις μέτρα δυτικά του λιμανιού των Ωρεών. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής του κινείται ανάμεσα σε καλλιέργειες και ήρεμους λόφους. Αν και το ρέμα αποτελεί κυρίως χείμαρρο, που το χειμώνα κατεβάζει πολλά νερά, εντούτοις διατηρεί καθαρά νερά ακόμα και το καλοκαίρι, προσελκύοντας την άγρια ζωή, ιδιαίτερα κοντά στις εκβολές, όπου μαζεύονται πολλά είδη της ορνιθοπανίδας. Μικροί χωματόδρομοι κινούνται δίπλα στο ρέμα σε όλο το μήκος του και σε συνδυασμό με την πυκνή παραποτάμια βλάστηση δημιουργούνται ιδανικές συνθήκες για ήρεμο περπάτημα και ορνιθοπαρατήρηση.

Σε όλη την πορεία του, το ρέμα δημιουργεί μια πλούσια παρόχθια βλάστηση. Τα δέντρα είναι κυρίως πλατάνια, ασημόλευκες, ασημοϊτιές και άλλες ιτιές, ενώ κοντά στις εκβολές υψώνονται πανύψηλοι ευκάλυπτοι και μικρά αρμυρίκια. Λιγαριές, κλιματσίδες, πυκνές βατομουριές και πικροδάφνες συμπληρώνουν την παρόχθια βλάστηση. Στο τέλος του ρέματος φυτρώνουν πυκνές συστάδες αγριοκαλαμιών (Phragmites australis), δημιουργώντας ένα ιδανικό ενδιαίτημα για πολλά μικροπούλια. Στο σημείο όπου η βλάστηση, συναντά την παραλία, φυτρώνουν διάφορα φυτά, όπως αμάραντοι, το αγκάθι Eryngium maritimum, η αγριοβιολέτα Matthiola tricuspidata, το σταμναγκάθι Cichorium spinosum, η Dittrichia viscosa, η Cakile maritima, η Medicago minima, κ.ά. Άλλα φυτά που μπορεί κανείς να συναντήσει στη βόλτα του στα εγκατελλειμένα χωράφια, στις άκρες των δρόμων και ανάμεσα στις καλλιέργειες, γύρω από το ρέμα, είναι η Alcea pallida pallida, ο Tragopodon porrifolius, το Dorycnium pentaphyllum germanicum, η ανεμώνη Anemone pavonina, η Nigella arvensis rechingeri, η Blackstonia acuminata, ο κρόκος Crocus laevigatus, η Scabiosa maritima, το Bouglossoides incrassata, το ορνιθόγαλο Ornithogalum nutans, η παπαρούνα Papaver albiflorum, το Cardopatium corymbosum, το Polygonum patulum, το Solanum nigrum, ο Hermodactylus tuberosus, η σιληνή Silene oligantha και οι ορχιδέες Anacamptis coriophora fragrans, Orchis commutata, Ophrys bombyliflora, O. mammosa, και O. schlechteriana.

Τα ήρεμα στάσιμα νερά που επικοινωνούν με τη θάλασσα, δίνουν τη ευκαιρία σε κεφαλόπουλα να χρησιμοποιούν το ρέμα για να γεννήσουν. Έτσι, το ρέμα των Ωρεών είναι ένα μοναδικό σημείο για να παρατηρήσει κανείς αλκυόνες που σχεδόν μόνιμα ψαρεύουν μικρά κεφαλόπουλα γύρω από τις εκβολές. Πιο μέσα η πυκνή βλάστηση των αγριοκαλαμιών συγκεντρώνει περαστικές φαλαρίδες, νερόκοτες και νεροκοτσέλες. Κατά τη διάρκεια των μεταναστεύσεων, στη περιοχή σταθμεύουν λευκοτσικνιάδες, νυχτοκόρακες, μικροτσικνιάδες, ακτίτες και διάφοροι χαραδριοί, ενώ η ακτογραμμή είναι πέρασμα για χειμωνογλάρονα, νανογλάρονα και ποταμογλάρονα. Στις πυκνές καλαμιές και δίπλα από την όχθη συναντά κανείς διάφορα μικροπούλια, όπως κιστικόλες, μαυρολαίμηδες, νεροκελάδες, κιτρινοσουσουράδες, αηδόνια, διάφορες ποταμίδες, μυγοχάφτες, ενώ πιο ψηλά δίπλα από τα χωράφια που συνορεύουν με το ρέμα, πετάνε γερακίνες, βραχοκιρκίνεζα και κουκουβάγιες.

Η ερπετοπανίδα περιλαμβάνει λίγες ποταμοχελώνες, ενώ άλλα είδη που ζούνε εδώ είναι ο βαλκανοβάτραχος, ο πρασινόφρυνος, η τρανόσαυρα, το νερόφιδο, η δεντρογαλιά και το σπιτόφιδο, ενώ πιο ψηλά, κοντά στο Τελέθριο απαντώνται αλεπούδες, κουνάβια, νυφίτσες και σκατζόχοιροι. Το μικρό ρέμα των Ωρεών παραμένει σε σχετικά καλή κατάσταση, παρά τη μόλυνση που δέχεται, καθώς βρίσκεται δίπλα από πολλές καλλιέργειες και μικρές φάρμες και δυστυχώς ακόμα πολλοί το χρησιμοποιούν σαν μικρή χωματερή. Πρόκειται για ένα τρανό παράδειγμα ενός μικρού και ασήμαντου με το πρώτο μάτι βιοτόπου, ο οποίος όμως είναι στην ουσία ένας σημαντικός θύλακας άγριας ζωής. Τέτοιοι βιότοποι εξαφανίζονται με τα χρόνια και θα πρέπει να βρίσκονται στην κορυφή της προστασίας, κυρίως από τους κατοίκους κάθε περιοχής.