Μία από τις σημαντικότερες και ιδιαίτερες λιμνοθάλασσες της βόρειας Ελλάδας που κάθε χειμώνα φιλοξενεί χιλιάδες πουλιά που βρίσκουν εδώ το ιδανικό καταφύγιο, καθώς βρίσκεται κάτω από καθεστώς εκμετάλλευσης για το αλάτι της και προστασίας ως τμήμα του Εθνικού Πάρκου Δέλτα Αξιού-Λουδία-Αλιάκμονα. Η Αλυκή Κίτρους αποτελεί το νοτιότερο, και πιο απομακρυσμένο τμήμα του συμπλέγματος των μεγάλων εκβολών των ποταμών Αξιού, Αλιάκμονα, Γαλλικού και Λουδία. Βρίσκεται στα ανατολικά του νομού Πιερίας και απλώνεται σε μια τριγωνική προεξοχή που κοιτάει τον Θερμαϊκό Κόλπο και που στην κορυφή της καταλήγει στο ακρωτήριο Αθερίδα, ή αλλιώς Αθεράδα. Η αλυκή αναφέρεται και με δύο ακόμα ονομασίες: Τούζλα και Αλυκή Πύδνας από τα ερείπια της αρχαίας Πύδνας που βρίσκονται κοντά. Εδώ, το 168 π.Χ., έγινε η τελευταία μάχη μεταξύ Μακεδόνων και Ρωμαίων που ουσιαστικά σήμανε το τέλος του βασιλείου των Μακεδόνων και την προσάρτηση του στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Πρόκειται για μια παράκτια λιμνοθάλασσα που καλύπτει μια ευρύτερη έκταση 15.000 στρεμμάτων, από τα οποία η κυρίως αλυκή αναπτύσσεται στα 2.700 στρέμματα. Η υπόλοιπη έκταση περιλαμβάνει διάφορους βιοτόπους, όπως ρηχές λιμνοθάλασσες, αλμυρόβαλτους, έλη, αμμοθίνες, μικρά εποχικά ρέματα και θάμνους. Το βάθος αυτής της μεγάλης έκτασης κυμαίνεται στο μεγαλύτερο μέρος της μόλις στα 10 με 20 εκατοστά, φτάνοντας σε λίγα σημεία μέχρι το 1,5 μέτρο. Η αλυκή είναι ουσιαστικά το κατακλυζόμενο τμήμα μιας τριγωνικής λουρονησίδας και έχει δημιουργηθεί από τα φερτά υλικά του ποταμού Αλιάκμονα και μερικών ακόμα μικρότερων ρεμάτων και την δράση των θαλάσσιων ρευμάτων. Οι σύγχρονες αλυκές λειτουργούν στο δυτικό τμήμα της λιμνοθάλασσας με τις εκτάσεις των «θερμαστρών» και των «τηγανιών», όπου διοχετεύεται το νερό για να εξατμιστεί και να συλλεχθεί το αλάτι να δημιουργούν ένα εντυπωσιακό πολύχρωμο τοπίο. Η αλυκή Κίτρους βρίσκεται κάτω από τη διαχείριση της εταιρείας Ελληνικές Αλυκές Α.Ε. και είναι η δεύτερη, σε παραγωγή αλατιού αλυκή στην Ελλάδα, μετά από αυτή του Μεσολογγίου, με παραγωγή 32.000 τόννων ετησίως. Όλη η περιοχή των αλυκών είναι ενταγμένη στο Εθνικό Πάρκο Δέλτα Αξιού-Λουδία-Αλιάκμονα.

Σε όλη την ανατολική πλευρά της αλυκής απλώνεται μια φαρδιά ζώνη αμμοθινών, όπου ακριβώς στη μύτη της Αθερίδας δημιουργούν μια ψευδοστέππα με πλάτος που φτάνει τα 300 μέτρα και μέγεθος που αποτελεί το μεγαλύτερο της βόρειας Ελλάδας για αυτόν τον οικότοπο. Εδώ βγαίνουν διάφορα ενδιαφέροντα φυτά, όπως ο κρίνος της άμμου Pancratium maritimum, η Sarcocornia perennis, το Medicago marina, η Cakile maritima, η Dittrichia viscosa, η Matthiola tricuspidata, το Plantago lagopus, η Salicornia perennans, η Spergularia salina, η Centaurea diffusa, το Triglochin barrelieri, η Salsola tragus, το Polygonum maritimum, η Anthemis tomentosa, το Aster tripolium, κ.ά. Η παρόχθια βλάστηση από τα δυτικά αποτελείται από λίγες ιτιές και αλμυρίκια, αγριοκάλαμα, ψαθιά, βούρλα και είδη, όπως η Spartina maritima, το Geranium dissectum, το Medicago ciliaris, το Atriplex prostrata, η Artemisia maritima και το Xanthium strumarium. Μέσα στα υφάλμυρα νερά βγαίνουν τα αγγειόσπερμα Ruppia maritima, Ruppia cirrhosa, Zostera noltii και Cymnocodea nodosa,  τα είδη Potamogeton pectinatus, Chara vulgaris, Lamprothamnium papulosum αλλά και τα φύκη Enteromorpha sp., Cystoseira barbata και Gracilaria sp.

Η Αλυκή Κίτρους είναι ένας ιδιαίτερα σημαντικός υγρότοπος για πολλά είδη της ορνιθοπανίδας. Εδώ έχουν παρατηρηθεί κοντά στα 180 είδη πουλιών από τα οποία τα 51 φωλιάζουν. Μέχρι πριν λίγα χρόνια εδώ υπήρχε μία από τις μεγαλύτερες αποικίες αναπαραγωγής μαυροκέφαλων γλάρων στην Ευρώπη, όμως οι φωλιές εγκαταλείφθηκαν εξιατίας της μείωσης της στάθμης του νερού που προσέλκυσε θηρευτές από την ξηρά. Κάθε χειμώνα εδώ σταθμεύουν κοντά στα 2.000 φοινικόπτερα δημιουργώντας ένα υπερθέαμα. Τα φοινικόπτερα προσελκύονται από την παρουσία στις αλυκές ενός μικρού καρκινοειδούς που μοιάζει με γαρίδα, του Artemia salina, το οποίο αποτελεί την βασική τροφή των εντυπωσιακών αυτών πτηνών. Εδώ βρίσκεται και η μοναδική αποικία λεπτόραμφων γλάρων στην Ελλάδα. Από αρπακτικά συναντάει κανείς περιστασιακούς θαλασσαετούς, στικταετούς, φιδαετούς, ψαραετούς, καλαμόκιρκους, χειμωνόκιρκους, πετρίτες, σαΐνια, ξεφτέρια, νανογέρακα και τυτούδες. Άλλα κοινά είδη των αλυκών είναι η αβοκέτα, ο καλαμοκανάς, η χουλιαρομύτα, το γελογλάρονο, το νανογλάρονο, το νεροχελίδονο, η βαρβάρα, το κιρκίρι, η ψαλίδα, η σαρσέλα, η πετροτουρλίδα, η λαγγόνα, ο αργυροτσικνιάς, η αλκυόνη, η μικρογαλιάντρα, η κιστικόλη, το ψευταηδόνι, ο στρειδοφάγος, η υφάντρα και δεκάδες είδη από παρυδάτια πτηνά.

Από την ερπετοπανίδα ξεχωρίζει η παρουσία της μεσογειακής χελώνας στις γύρω περιοχές, η οποίες διακρίνονται από την μεγαλύτερη πυκνότητα του είδους παγκοσμίως. Άλλα είδη είναι η ελληνική χελώνα, η βαλτοχελώνα, η ποταμοχελώνα, το σαμιαμίδι, ο κυρτοδάκτυλος, η τρανόσαυρα, το σιλιβούτι, η σαύρα του Ταύρου, ο έρυκας, ο λαφιάτης, το νερόφιδο, το λιμνόφιδο και η οχιά. Από τα αμφίβια εδώ ζούνε κοινοί τρίτωνες, πρασινόφρυνοι, δεντροβάτραχοι, βαλκανοβάτραχοι και σπάνιοι πηλοβάτες. Η πανίδα των θηλαστικών περιλαμβάνει αλεπούδες, πετροκούναβα, νυφίτσες και σκαντζόχοιρους. Μέσα στις αλυκές ζούνε διάφορα είδη ψαριών, όπως ο ζαχαριάς (Aphanius fasciatus), το αγκαθερό (Gasterosteus aculeatus), η σακοράφα (Syngnathus abaster), αθερίνες, χέλια και διάφορα κεφαλόπουλα.