Μία μεγάλη υγροτοπική και λιβαδική έκταση στα νότια της Σάμου, η οποία κατέχει ξεχωριστή θέση στην ελληνική μυθολογία και που παρά τις ανθρώπινες παρεμβάσεις εξακολουθεί να φιλοξενεί πολλά ενδιαφέροντα είδη της άγριας φύσης. Οι Υγρότοποι Ηραίου αναφέρονται και ως Έλος Χώρας από το μεγάλο χωριό που βρίσκεται στα βόρεια τους, αλλά και Λιβάδια λόγω της μορφολογίας τους. Βρίσκονται στην νότια ακτογραμμή του νησιού στον όρμο Τηγάνι και στα ανατολικά τους οριοθετούνται από το αεροδρόμιο και τον τουριστικό οικισμό Ποτοκάκι, ενώ στα νότια η ακτογραμμή καταλήγει στο λιμάνι του Ηραίου. Η συνολική τους έκταση φτάνει τα 2.300 στρέμματα, όπου μέσα τους απλώνονται εκβολές μικρών ποταμών και ρεμάτων που κατεβαίνουν από τον Καρβούνη, πηγές υφάλμυρων νερών, εποχικά υγρά λιβάδια, εκτεταμμένοι καλαμιώνες, παλιά κανάλια, εγκαταλελειμμένες καλλιέργειες και μια ακτογραμμή που φτάνει τα 4 χιλιλιόμετρα. Στη νότια πλευρά του υγροτόπου εκβάλλει ο ποταμός Ίμβρασος, ο πιο ιερός ναός των αρχαίων κατοίκων του νησιού. Η ονομασία της περιοχής προέρχεται απο το Ηραίον, τον μεγαλόπρεπο ναό της θεάς Ήρας που βρίσκεται στα νοτιοδυτικά του. Σύμφωνα με τη μυθολογία η θεά γεννήθηκε στις όχθες του Ίμβρασου δίπλα από μια ιερή λυγαριά την οποία μάλιστα περιγράφει και ο Παυσανίας. Εδώ λέγεται έγινε ο γάμος της Ήρας με το Δία και η ιερότητα του τόπου για τους αρχαίους οδήγησε τον Πολυκράτη να ξεκινήσει την οικοδόμηση ναού τεράστιων διαστάσεων αφιερωμένο στην Ήρα, ο οποίος όμως έμεινε ημιτελής. Μέσα από τον υγρότοπο περνούσε η Ιερά οδός των Σάμιων που ξεκινούσε από την πόλη της Σάμου και έφτανε στο Ηραίο, κάτι που ενδεχομένως σημαίνει ότι οι αρχαίοι κάτοικοι είχαν αποστραγγίσει την περιοχή. Παλαιότερα εδώ απλώνονταν μεγάλοι αμπελώνες που με τα χρόνια εγκαταλείφθηκαν. Σήμερα η περιοχή είναι ένας υπέροχος τόπος για εξερεύνηση, καθώς δεκάδες είδη πουλιών ζούνε μέσα στους καλαμιώνες και τις εκβολές.

Στην περιοχή επικρατούν οι πυκνοί καλαμιώνες του είδους Phragmites australis που έχουν καλύψει τις όχθες των ρεμάτων, τα κανάλια, τις πηγές και τα όρια των παλαιών καλλιεργειών. Η βλάστηση περιλαμβάνει επίσης βούρλα, αλμυρίκια και ψαθιά. Εδώ συναντάει κανείς διάφορα ενδιαφέροντα είδη φυτών. Στην κορυφή βρίσκεται η παρουσία της υδροχαρούς ορχιδέας Anacamptis elegans που ακολουθείται από είδη, όπως η Glycyrrhiza glabra, η Anthemis tomentosa, η Pseudorlaya pumila, η Malva punctata, το Ornithogalum narbonense, το Echium angustifolium, το Verbascum mykales, ο κρίνος της θάλασσας Pancratium maritimum, τα αμάραντα Limonium sinuatum και L. vulgare, το υδροχαρές Lythrum hyssopifolia, η σιληνή Silene colorata, το Medicago marina, κ.ά.

Οι πυκνές καλαμιές που δημιουργούν πολλά απροσπέλαστα σημεία και απλώνονται σε μεγάλες εκτάσεις αποτελούν ιδανικό καταφύγιο για πολλά είδη της ορνιθοπανίδας. Εδώ βρίσκουν προστασία πολλά είδη ερωδιών, όπως σταχτοτσικνιάδες, πορφυροτσικνιάδες, λευκοτσικνιάδες, αργυροτσικνιάδες, κρυπτοτσικνιάδες, μικροτσικνιάδες και νυχτοκόρακες. Από τα αρπακτικά εδώ κυνηγούν καλαμόκιρκοι, χειμωνόκιρκοι, γερακίνες, ξεφτέρια, πετρίτες και βραχοκιρκίνεζα. Άλλα είδη που εμφανίζονται στη περιοχή είναι οι πρασινοκέφαλες πάπιες, οι σαρσέλες, οι νερόκοτες, οι φαλαρίδες, οι νεροκοτσέλες, τα νανοβουτηχτάρια, οι ποταμοσφυριχτές, οι μαχητές, οι πετροτουρλίδες, τα νεροχελίδονα, οι ποταμοσφυριχτές, τα μπεκατσίνια, τα τρυγόνια, οι κούκκοι, οι σταχτάρες, οι τσαλαπετεινοί, οι αλκυόνες, οι μελισσοφάγοι, οι σταρήθρες, οι κατσουλιέρηδες, οι μικρογαλιάντρες, οι νεροκελάδες, οι λιβαδοκελάδες, οι λευκοσουσουράδες, οι κιτρινοσουσουράδες, τα ψευταηδόνια, οι σταχοπετρόκληδες, οι καστανολαίμηδες, οι μαυρολαίμηδες, οι μαυροσκούφηδες, οι γαλαζοπαπαδίτσες, οι κιστικόλες, οι αετομάχοι, κ.ά.

Από τα αμφίβια εδώ ζούνε πρασινόφρυνοι, λεβαντοβάτραχοι και δεντροβάτραχοι. Στην ερπετοπανίδα κυριαρχούν οι ποταμοχελώνες και ακολουθούνται από κροκοδειλάκια, τρανόσαυρες, σπάνιες χρυσόσαυρες, οφίσοπες, τυφλίτες, έρυκες, νερόφιδα, λιμνόφιδα και αγιόφιδα. Συχνά την αλυκή επισκέπτονται τσακάλια, ενώ η πανίδα των θηλαστικών συμπληρώνεται από πετροκούναβα, νυφίτσες, σκαντζόχοιρους και λαγούς.