Ένα φαράγγι που ξεκινάει από τη γραφική Τιθορέα στους βόρειους πρόποδες του Παρνασσού και κινείται οφιοειδώς μέχρι τις ψηλές κορυφές του βουνού. Η Τιθορέα είναι ένα μικρό χωριό, χτισμένο στην άκρη ενός εντυπωσιακού φαραγγιού, σε υψόμετρο 450 μ. περίπου, στους βορειοανατολικούς πρόποδες του Παρνασσού. Από την ανατολική πλευρά του χωριού ξεκινάει ένα από τα πιο όμορφα φαράγγια του μυθικού βουνού, το Φαράγγι του Καχάλα, ή αλλιώς το Φαράγγι της Τιθορέας. Το φαράγγι αποτελεί μια μοναδική εμπειρία για τους περιηγητές καθώς λίγα χιλιόμετρα μετά ενώνεται με την εντυπωσιακή ορειβατική διαδρομή, που περιλαμβάνει τη διάσχιση της χαράδρας της Βελίτσας και την ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή του Παρνασσού, τη Λιάκουρα, με υψόμετρο 2.456 μ. Το μικρότερο άνοιγμά του φαραγγιού είναι 62 μέτρα και διακρίνεται για τις μεγάλες και ιστορικές σπηλιές και τους κάθετους βράχους σε διάφορα σχήματα. Κατά την διάρκεια της διαδρομής ανακακαλύπτει κανείς έναν παραδοσιακό εγκαταλειμμένο νερόμυλο αλλά και την «Σπηλιά του Οδυσσέα Ανδρούτσου» ή αλλιώς την «Μαύρη Τρούπα» όπως την αποκαλούσε ο ίδιος, η οποία υπήρξε το ορμητήριο του οπλαρχηγού κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Πάνω από το χωριό δεσπόζει το «Αισθητικό Δάσος Τιθορέας», που αποτελείται από έλατα, βελανιδιές, κέδρα, κουμαριές και άλλα δέντρα και θάμνους. Η διαδρομή μέσα στο φαράγγι είναι σχετικά εύκολη αν και διακρίνεται από ανηφόρες, κατηφόρες και απότομες κλίσεις. Παρόλα αυτά πρόκειται για ένα πολύ όμορφο μονοπάτι στη διάρκεια του οποίου έχετε συνεχώς μπροστά σας την επιβλητική Λιάκουρα.

Η βλάστηση αποτελείται κυρίως από αείφυλλα πλατύφυλλα. Είδη που απαντώνται είναι διάφοροι τύποι βελανιδιάς, οστριές, φτελιές, πουρνάρια, χρυσόξυλα, κουτσουπιές, μελικουκιές και σποραδικά άτομα κεφαλληνιακής ελάτης τα οποία λίγο ψηλότερα πυκνώνουν δημιουργώντας μεγάλα ελατοδάση.  Η περιοχή καλύπτει μεγάλη υψομετρική διαφορά και έτσι μπορεί κανείς να βρει πολλά από τα λουλούδια της σπάνιας χλωρίδας του Παρνασσού. Ξεχωρίζουν η κενταύρια Centaurea musarum, το ερύσιμο Erysimum parnassicum, ο αστράγαλος Astragalus apollineus, η Genista parnassica, το Geocaryum pumilum, ο κόκκινος κρίνος Lilium chalcedonicum, το Hieracium gaudryi, το αγριόσκορδο Allium parnassicum, η σπάνια Ajuga orientalis orientalis, η ίριδα Iris attica, η Cephalaria flava setulifera, ο κρόκος Crocus hadriaticus, η όμορφη σαξιφράγκα Saxifraga sibthorpii, η καμπανούλα Campanula rupicola, τα κολχικά Colchicum parnassicum, C. triphyllum, C. boissieri, η ανεμώνη Anemone blanda, η σιληνή Silene parnassica, το γεράνι Geranium subcaulescens, η Staehelina uniflosculosa, οι αγριοπανσέδες Viola hirta, V. poetica, V. phitosiana, V. parvula αλλά και ορχιδέες όπως οι Cephalanthera damasonium, C. longifolia, Ophrys zeusii, Orchis purpurea, Ο. pallens, O. papilionacea, O. quadripunctata, κ.ά.

Πάνω από τα βράχια του φαραγγιού πετάνε χρυσαητοί, φιδαετοί, σφηκιάριδες, γερακίνες, χρυσογέρακα, δεντρογέρακα, μπούφοι και χουχουριστές ενώ στα κάθετα βράχια φωλιάζουν βραχοκιρκίνεζα, πετρίτες και κάργιες. Άλλα κοινά πουλιά είναι η κίσσα, ο κόρακας, η κιτρινοκαλιακούδα, η γυδοβυζάχτρα, ο αετομάχος, το φασσοπερίστερο, η φάσσα, το τρυγόνι, η πετροπέρδικα, το αγριοπερίστερο, η τσίχλα, η γερακότσιχλα, ο κότσυφας, ο πράσινος δρυοκολάπτης, ο μεσαίος δρυοκολάπτης, ο βραχοτσοπανάκος, ο δεντροτσοπανάκος, ο δεντροβάτης, η ελατοπαπαδίτσα, η γαλαζοπαπαδίτσα, ο καλόγερος, ο πυρροβασιλίσκος, ο χρυσοβασιλίσκος, διάφοροι φυλλοσκόποι, ο θαμνοψάλτης, το σιρλοτσίχλονο, το βουνοτσίχλονο, κ.ά.

Από τα ερπετά και τα αμφίβια ξεχωρίζουν η σαλαμάνδρα, ο φρύνος, ο πρασινόφρυνος, ο γραικοβάτραχος, η τοιχογουστέρα, ο τυφλίτης, η σαΐτα, το σπιτόφιδο, η οχιά και η μεσογειακή χελώνα. Από τα θηλαστικά απαντώνται αλεπούδες, κουνάβια, νυφίτσες, αγριόχοιροι, σκίουροι, λαγοί και ασβοί. Στα βράχια και στις σπηλιές βρίσκουν καταφύγιο πολλά είδη νυχτερίδων, όπως μπαρμπαστέλλοι, μακρομυωτίδες, τρανομυωτίδες, μικρορινόλοφοι, κ.ά.

(φωτ.τοπίου: Χριστίνα Γεωργιάδου)