Ένα μικρό σε μήκος αλλά εντυπωσιακό φαράγγι που δημιουργεί ο ποταμός Αγγίτης καθώς εισέρχεται στον νομό Σερρών από τα ανατολικά. Ο Αγγίτης πηγάζει στα δυτικά της Δράμας ανάμεσα στο Μενοίκιο όρος και στους πρόποδες του Φαλακρού. Στη συνέχεια ακολουθεί νότια πορεία μέχρι που εισέρχεται στο νομό Σερρών, κοντά στο χωριό Συμβολή. Εδώ υψώνεται ο ασβεστολιθικός λόφος του Πετρωτού που μοιάζει σαν ένας ορεινός κρίκος που ενώνει το Μενοίκιο στα βόρεια με το Παγγαίο στα νότια σε μια περιοχή που απλώνονται μεγάλες πεδιάδες. Σε αυτό το σημείο συμβάλλουν στον Αγγίτη και τα νερά του Ξηροπόταμου που αποτελεί το σημαντικότερο κανάλι αποστράγγισης που έρχεται από τα τενάγη των Φιλίππων. Ακριβώς εδώ ξεκινάει το φαράγγι του Αγγίτη που κινείται σε ένα μήκος 6 χιλιομέτρων με κατεύθυνση από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Ο ποτάμος βρίσκει ξανά τις μακεδονικές πεδιάδες κοντά στο οικισμό του Σταθμού Λευκοθέας και από εκεί συνεχίζει μέχρι να συναντήσει τον μεγάλο ποταμό Στρυμόνα. Το φαράγγι του Αγγίτη αναφέρεται και με τα ονόματα Στενά Πέτρας και Διώρυγα, αλλά το πιο όμορφο προσωνύμιο τού είναι το ντόπιο όνομα Βράους. Μέσα στον λόφο του Πετρωτού και κοντά στα βορεινά βράχια του φαραγγιού βρίσκεται η είσοδος του Σπήλαιου της Αλιστράτης, το οποίο θεωρείται ένα από τα πιο εντυπωσιακά και σημαντικά σπήλαια της χώρας μας. Το φαράγγι διακρίνεται για τα κάθετα βράχια του που φτάνουν σε ύψος μέχρι και τα 80 μέτρα και μια παράδοση λέει ότι δημιουργήθηκε τεχνητά από τους αρχαίους Μακεδόνες στην προσπάθεια τους να αποξηράνουν την μεγάλη, αρχαία λίμνη Πρασιάδα. Σε διάφορα σημεία του φαραγγιού υπάρχουν βραχογραφίες που αναπαριστούν ιππείς, άγρια ζώα, τοξότες και αφηρημένα σχέδια που ανάγονται στον 5ο αιώνα μ.Χ. Και στις δύο πλευρές υπάρχουν μονοπάτια που ακολουθούν παράλληλα το φαράγγι στα ψηλότερα σημεία του, ενώ περίπου στη μέση της διαδρομής του το μονοπάτι κατεβαίνει στη κοίτη, περνάει από ένα γεφύρι και ανεβαίνει πάλι πάνω, καταλήγοντας στο Σπήλαιο της Αλιστράτης.

Τα βράχια κατεβαίνουν απότομα, σχεδόν κάθετα, και βυθίζονται στο ποτάμι σε πολλά σημεία με αποτέλεσμα να υπάρχει λίγος χώρος για να δημιουργηθεί το πλούσιο παρόχθιο δάσος που χαρακτηρίζει τον Αγγίτη στο μεγαλύτερο μέρος του. Εδώ κυριαρχούν τα πλατάνια, οι ιτιές, τα σκλήθρα, τα σφενδάμια, οι λεύκες, οι πασχαλιές και οι δάφνες. Στα βράχια και στα μικρά ζωνάρια βγαίνουν πολλά ενδιαφέροντα είδη, όπως η Achillea chrysocoma, η Aristolochia clematitis, το Arum italicum, η ίριδα Iris reichenbachii, ο Stachys officinalis, η Calystegia sepium, η Hesperis laciniata, το Polygonum arenarium, το αγριόσκορδο Alium scorodoprasum, η ανεμώνη Anemone blanda, το Jasione heldreichii, η Staehelina uniflosculosa, το Erodium ciconium, η Asphodeline lutea, η Viola reichenbachiana, το Cirsium arvense, το Symphytum ottomanum και η Torilis africana.

Το φαράγγι αποτελεί καταφύγιο για δεκάδες είδη της ορνιθοπανίδας. Εδώ ζούνε φιδαετοί, γερακίνες, πετρίτες, ξεφτέρια, σαΐνια, βραχοκιρκίνεζα και μπούφοι. Στα νερά του θα συναντήσετε νεροκότσυφες, σταχτοσουσουράδες και αλκυόνες, ενώ στα βράχια συχνάζουν είδη, όπως γαλαζοκότσυφες, βραχοτσοπανάκοι, ασπροκωλίνες, φοινίκουροι, σταχτοπετρόκληδες και βραχοχελίδονα. Άλλα είδη της ορνιθοπανίδας είναι οι σταχτοτσικνιάδες, οι λευκοτσικνιάδες, οι νυχτοκόρακες, οι σπάνιοι μαύροι πελαργοί, οι μπεκάτσες, οι κούκκοι, οι σταχτάρες, οι βουνοσταχτάρες, οι μελισσοφάγοι, τα μιλτοχελίδονα, τα σταβλοχελίδονα, οι νεροκελάδες, οι τρυποφράχτες, οι θαμνοψάλτες, τα αηδόνια, οι μαυροσκούφηδες, οι κίσσες, οι κάργιες, τα φανέτα, οι καρδερίνες, τα λούγαρα, οι κοκκοθραύστες, τα βλαχοτσίχλονα, τα σιρλοτσίχλονα και οι τσιφτάδες.

Τα αμφίβια αντιπροσωπεύονται από φρύνους, πρασινόφρυνους, δεντροβάτραχους, γραικοβάτραχους και λιμνοβάτραχους. Η ερπετοπανίδα περιλαμβάνει είδη, όπως βαλτοχελώνες, μεσογειακές χελώνες, πρασινόσαυρες, γουστέρες του Ταύρου, νερόφιδα, λιμνόφιδα, σπιτόφιδα, έφιους, σαΐτες, σαπίτες και οχιές. Από τα θηλαστικά ξεχωρίζει η παρουσία της βίδρας σε όλο το ποτάμι, ενώ άλλα είδη είναι οι λαγοί, οι αλεπούδες, τα κουνάβια, οι νυφίτσες και οι δασομυωξοί. Η ιχθυοπανίδα του Αγγίτη στο φαράγγι είναι πλούσια και περιλαμβάνει πολλά σπάνια, ενδημικά είδη από  τα οποία ξεχωρίζουν ο στρυμονόγαστρος (Phoxinus strymonicus), η γραμμοβελονίτσα (Cobitis punctilineata), το τσιρωνάκι του Στρυμόνα (Alburnoides strymonicus), η μπριάνα του Στρυμόνα (Barbus strumicae), ο σύρτης (Chondrostoma vardarense), το χέλι (Anguilla anguilla), ο βουλγαροκωβιός (Gobio bulgaricus), το μικρόσιρκο (Leucaspius delineatus) και ο θρακικός ποταμοκέφαλος (Squalius orpheus).

(φωτ. τοπίου: Ηρακλής Μήλας)