Ένα από τα πιο διάσημα φαράγγια που διακρίνεται για την οργιαστική του βλάστηση και τα ειδυλλιακά τοπία που διαμορφώνει το ποτάμι, καθώς κυλάει προς τη θάλασσα. Για πολλούς το φαράγγι του Δημοσάρη, ή Δρυμοσάρι όπως αλλιώς αναφέρεται, είναι μία από τις ομορφότερες πεζοπορικές διαδρομές της Ελλάδας. Βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του όρους Όχη, στη νότια Εύβοια, και χωρίζεται στα δυτικά από το φαράγγι του Αγίου Δημητρίου από τα υψώματα Μπούμπλια και Τσιγκαθιά της Λάκκας του Μπούκουρα. Το  μονοπάτι για το φαράγγι ξεκινάει από τη θέση Πετροκάναλο (954 μ.) στα ψηλά της Όχης, κινείται σε μια πορεία προς τα βόρεια και μετά από 10 χλμ. καταλήγει στη παραλία του οικισμού των Καλλιανών. Σε όλη του τη διαδρομή υπάρχει το όμορφο ρέμα του Δημοσάρη που διατηρεί τα νερά του ακόμα και το καλοκαίρι. Το φαράγγι του Δημοσάρη χωρίζεται καθαρά σε δύο τμήματα, το πάνω και το κάτω φαράγγι σε ένα σημείο κοντά στο χωριό των Λενοσαίων. Πάνω από τους Λενοσαίους το φαράγγι είναι άγριο, με πολύ απότομες κλίσεις, βαθειά ρέματα και βραχώδεις πλαγιές, ενώ κατεβαίνοντας προς τη θάλασσα μετατρέπεται σε μια στενή κοιλάδα που καταλήγει σε μια παραλία και στις όμορφες εκβολές του ποταμού. Στη μέση περίπου του φαραγγιού, κοντά στους Λενοσαίους, βρίσκεται και η περίφημη θέση Σκάλα Λενοσαίων. Εδώ το τοπίο είναι μαγικό με τους διαδοχικούς μικρούς καταρράκτες να σχηματίζουν όμορφες λίμνες σε μια πυκνόφυτη περιοχή. Η ονομασία Δημοσάρης ανάγεται στα βυζαντινά χρόνια και κατά μία εκδοχή, προέρχεται από την λέξη  Δημοσάριος, που σημαίνει «αυτός που εκμεταλλεύεται μια δημόσια έκταση», ενώ σε πολλά σημεία της διαδρομής συναντά κανείς αρχαία καλντερίμια. Το φαράγγι του Δημοσάρη δέχεται πολλούς περιπατητές καθώς το περπάτημα συνδυάζεται ιδανικά με την ελεύθερη κατασκήνωση στην παραλία και στο δάσος.

Ο προσανατολισμός της λεκάνης του Δημοσάρη βλέπει προς τα βόρεια το ανοιχτό Αιγαίο και έτσι δέχεται υγρούς και ψυχρούς θαλάσσιους ανέμους, που διαμορφώνουν ένα εύκρατο μικροκλίμα με βροχές ακόμα και στη μέση του καλοκαιριού. Στο παραπάνω μικροκλίμα οφείλεται και η παρουσία πολλών φυλλοβόλων πλατυφύλλων που αποτελούν τη βλάστηση της περιοχής. Στα ψηλά κοντά στις κορυφές της Οίτης φύονται αριές, αρκουδοπούρναρα, σφενδάμια, σορβιές, ρείκια και διάσπαρτες μεγάλες υπεραιωνόβιες καστανιές. Πιο κάτω ξεκινάνε μεγάλα δάση από πλατάνια, οστριές και διάφορες ιτιές και στα χαμηλά απαντώνται ακόμα κάποια πλατάνια μαζί με πουρνάρια, λιγαριές, πικροδάφνες και αγριελιές.

Σε όλη τη περιοχή φυτρώνουν πολλά και σπάνια φυτά. Στα ψηλά συναντά κανείς την παιώνια Paeonia mascula hellenica, το ενδημικό τσάι της Εύβοιας Sideritis euboea, τις ενδημικές βιόλες της Εύβοιας Viola euboea και V. dirphya, τον κρόκο Crocus sieberi atticus, την Ajuga orientalis, την νεραγκούλα Ranunculus lanuginosus, την σιληνή Silene pentelica, την Inula subfloccosa, το Thlaspi ochroleucum και το εντυπωσιακό Verbascum delphicum. Λίγο πιο κάτω εμφανίζονται ο φλώμος Euphorbia deflexa, η ίριδα Iris germanica, η φριτιλάρια Fritilaria ehrhartii, η Scutellaria velenovskyi goulimyi, ο ενδημικός Stachys euboica και η ορχιδέα Orchis anthropophora. Στα κάθετα βράχια συναντάει κανείς τις σπάνιες καμπανούλες Campanula celsii carystea και C. constantinii και το Galium melanantherum, ενώ κοντά στο ρέμα βγαίνει η εντυπωσιακή ορχιδέα Dactylorhiza saccifera, το Epilobium parviflorum, το Doronicum orientale, το Symphytum bulbosum, η Veronica beccabunga, το Lepidium hirtum nebrodense, η Typha latifolia και η σπάνια Primula vulgaris sibthorpii.

Από την ορνιθοπανίδα ξεχωρίζει η παρουσία του όμορφου νεροκότσυφα που κυνηγάει έντομα στα νερά του ποταμού. Από τα αρπακτικά συναντάει κανείς σπιζαετούς, φιδαετούς, γερακίνες, αετογερακίνες, πετρίτες, μαυροπετρίτες, ξεφτέρια, βραχοκιρκίνεζα, ενώ στο δάσος ζούνε σπάνιοι μπούφοι και χουχουριστές. Άλλα είδη της περιοχής είναι το γυδοβύζι, η δεντροσταρήθρα, η φάσσα, το κοράκι, το λούγαρο, το βλαχοτσίχλονο, το φρυγανοτσίχλονο, το σιρλοτσίχλονο, ο αιγίθαλος, διάφορες σταχτάρες, ο θαμνοτσιροβάκος, ο κοκκινοτσιροβάκος, το αηδόνι, η γαλαζοπαπαδίτσα, κ.ά.

Η ερπετοπανίδα του φαραγγιού είναι πλούσια. Εδώ ζούνε μεσογειακές χελώνες, κρασπεδωτές χελώνες, σαμιαμίδια, λιακόνια, σιλιβούτια, τοιχογουστέρες, τρανόσαυρες, πρασινόσαυρες, τυφλίτες, νερόφιδα, σαΐτες, λαφιάτες, σαπίτες, δεντρογαλιές, σπιτόφιδα και οχιές, ενώ κοντά στις εκβολές ζούνε ποταμοχελώνες. Τα αμφίβια αντιπροσωπεύονται από δεντροβάτραχους, γραικοβάτραχους, πρασινόφρυνους και κιτρινομπομπίνες. Η πανίδα των θηλαστικών περιλαμβάνει αλεπούδες, κουνάβια, νυφίτσες, σκαντζόχοιρους, δασομυωξούς και πολλά είδη νυχτερίδων, ενώ πιθανολογείται η παρουσία της βίδρας στο ποτάμι, που παλιότερα ήταν πιο κοινή. Οι απότομες βραχώδεις ακτές που περιβάλλουν την παραλία του Καλλιανού ήταν ιστορικά σημαντικές περιοχές για την παρουσία της Μεσογειακής φώκιας, όπως αναφέρεται και από το, κοντινό στην παραλία, τοπωνύμιο «Φώκιες».

 

(φωτ. τοπίου: Ηρακλής Μήλας)