Το θρυλικό φαράγγι της Μπολοβίναινας είναι ένα μικρό αλλά εντυπωσιακό φαράγγι, κρυμμένο καλά στα πυκνά δάση της βόρειας Εύβοιας. Το φαράγγι της Μπολοβίναινας πήρε την ονομασία του από έναν θρύλο που γεννήθηκε την εποχή της τουρκοκρατίας. Ο θρύλος λέει ότι οι κάτοικοι της Αγίας Άννας είχαν καταφύγει σε μια σπηλιά του φαραγγιού προκειμένου να αποφύγουν τους Τούρκους. Μια γάτα ακολούθησε τους κατοίκους και έτσι οι Τούρκοι ανακάλυψαν τους κρυμμένους κατοίκους. Τους ζήτησαν να παραδοθούν και να επιστρέψουν στο χωριό, όμως αυτοί δεν δέχτηκαν. Έτσι οι Τούρκοι έβαλαν φωτιά μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς και όλοι οι κάτοικοι πέθαναν. Η Μπολοβίναινα, μια γυναίκα του χωριού, έβλεπε τα δρώμενα από τον βράχο απέναντι από την σπηλιά και την τραγική κατάληξη των συγχωριανών της, ανάμεσα στους οποίους βρισκόντουσαν και τα τρία παιδιά της, δεν άντεξε και έπεσε από την κορυφή του βράχου στο φαράγγι. Είναι γνωστό και ως «φαράγγι του Αράπη», αλλά και «φαράγγι του Νηλέα». Βρίσκεται στους ανατολικούς πρόποδες του Ξηρού όρους, πολύ κοντά στην Αγία Άννα. Το μήκος του είναι περίπου 4,5 χιλιόμετρα και η στενή του διαδρομή φτάνει το 1,5 χλμ. Από το φαράγγι περνάει ο βασικός παραπόταμος του ποταμού Νηλέα. Το μικρό ποτάμι συνεχίζει με κατεύθυνση από βορρά προς νότο και μετά από αρκετά χιλιόμετρα στρίβει προς τα ανατολικά και εκβάλλει στον ποταμό Κηρέα. Συνήθως η διάσχιση του φαραγγιού γίνεται από την είσοδο στα νότια μέχρι την γέφυρα των Αμελάντων προς τα βόρεια, ενώ η καλύτερη εποχή για περπάτημα είναι από τον Μάιο εώς και το καλοκαίρι καθώς τότε τα νερά χαμηλώνουν, αν και σε πολλά σημεία θα πρέπει να βουτήξει κανείς στα νερά του για να προχωρήσει στην πορεία του. Η είσοδος του φαραγγιού είναι εντυπωσιακή καθώς στο σημείο αυτό τα τοιχώματα είναι αρκετά στενά και φτάνουν τα 80 μέτρα ύψος. Κάθετα βράχια, μικρές λίμνες, ορμητικά νερά, μπαλώματα από χορτολίβαδα, μποστάνια και ένα πυκνό παρόχθιο δάσος φιλοξενούν έναν πλούτο άγριας ζωής.   

Στην γύρω περιοχή απλώνεται ένα μεγάλο δάσος χαλεπίου πεύκης. Από την είσοδο του φαραγγιού και προς τα νότια, ο ποταμός Νηλέας συνεχίζει την διαδρομή του με τις παρόχθιες περιοχές να γίνονται λιγότερο απότομες με μικρά ξέφωτα πλημμυρισμένα στα λουλούδια. Άλλα φυτά που διαμορφώνουν την βλάστηση της περιοχής είναι τα πλατάνια, τα σφενδάμια, τα πουρνάρια, οι αριές, οι ιτιές, οι αγριελιές, τα φιλλύκια, οι κράταιγοι, οι αγριοκορομηλιές, οι αγριογκορτσιές, οι σκυλόγαυροι, οι οστρυές, οι κουτσουπιές, οι κουμαριές, οι κοκκορεβυθιές, τα σκίνα, οι μυρτιές, οι πικροδάφνες, οι κισσοί, οι λαδανιές, τα σπάρτα και οι βατομουριές. Τα πιο σημαντικά φυτά της περιοχής είναι το Onosma euboica, η Daphne euboica, η καμπανούλα Campanula incurva, το θυμάρι Thymus teucrioides subsp. candilicus και το Ferulago serpentinica. Άλλα ενδιαφέροντα είδη είναι ο Bolanthus thymifolius, ο κρόκος Crocus laevigatus, το Allium cupani subsp. cupani, το Helosciadium nodiflorum, η Trinia glauca subsp. glauca, η Achillea ligustica, η Scorzonera crocifolia, η Periploca graeca, η Alkanna graeca subsp. graeca, το Alyssum turkestanicum, ο Dianthus viscidus, το Hypericum olympicum και το Cyclamen graecum subsp. graecum. Η χλωρίδα συμπληρώνεται με είδη, όπως η ρίγανη Origanum vulgare subsp. hirtum, το Sedum amplexicaule subsp. tenuifolium, το Asplenium trichomanes subsp. quadrivalens, το Allium ampeloprasum, το Allium paniculatum subsp. paniculatum, το Bunium ferulaceum, το Bupleurum glumaceum, η Orlaya daucoides, το Arum italicum subsp. italicum, ο Carduus nutans subsp. leiophyllus, η Cerinthe minor, το Alyssum chalcidicum, η Arabis verna, ο Leptoplax emarginata, η Campanula spatulata subsp. spruneriana, η Lonicera implexa, ο Lathyrus nissolia, ο Podocytisus caramanicus, ο Phlomis samia, το Linum nodiflorum και η Veronica anagallis-aquatica. Από τις ορχιδέες εδώ φυτρώνουν οι Anacamptis papilionacea, Anacamptis pyramidalis, Himantoglossum robertianum, Limodorum abortivum, Orchis italica, Serapias vomeracea, Spiranthes spiralis, Ophrys ferrum-equinum, Ophrys lutea, Ophrys speculum και Ophrys mammosa.

 

Στη περιοχή μπορεί κανείς να συναντήσει πολλούς εκπροσώπους της ορνιθοπανίδας. Από τα αρπακτικά εδώ ζούνε φιδαετοί, γερακίνες, σφηκιάρηδες, ξεφτέρια, σαΐνια, βραχοκιρκινέζια, πετρίτες και μαυροπετρίτες. Από τα νυχτόβια αρπακτικά ξεχωρίζει η παρουσία του μπούφου και ακολουθούν οι χουχουριστές, οι κουκουβάγιες και οι γκιώνηδες. Στα βράχια του φαραγγιού κάνουν τις φωλιές τους πολλές κάργιες. Το δάσος, το ποτάμι και οι γκρεμοί φιλοξενούν πολλά μικροπούλια όπως, τρυποφράχτες, θαμνοψάλτες, κοκκινολαίμηδες, αηδόνια, καρβουνιάρηδες, μαυροσκούφηδες, βουνοτσιροβάκους, μαυροτσιροβάκους, κοκκινοτσιροβάκους, θαμνοτσιροβάκους, θαμνοφυλλοσκόπους, δασοφυλλοσκόπους, χρυσοβασιλίσκους, σταχτομυγοχάφτες, μαυρομυγοχάφτες, γαλαζοπαπαδίτσες, αιγίθαλους, καρδερίνες, σκαρθάκια, φλώρους, λούγαρα και σιρλοτσίχλονα. Άλλα είδη είναι οι νησιώτικες πέρδικες, τα ορτύκια, οι γαλαζοκότσυφες, οι ακτίτες, οι φάσσες, τα τρυγόνια, τα γιδοβύζια, οι σταχτάρες, οι βουνοσταχτάρες, οι τσαλαπετεινοί, οι μελισσοφάγοι, οι κορυδαλλοί, οι δεντροσταρήθρες, τα βραχοχελίδονα, τα σταβλοχελίδονα, τα μιλτοχελίδονα, οι σταχτοσουσουράδες, οι κελαηδότσιχλες, οι βραχοτσοπανάκοι, οι καμποδεντροβάτες, οι αετομάχοι, οι κοκκινοκεφαλάδες, οι κίσσες και τα κοράκια.

Τα αμφίβια περιλαμβάνουν φρύνους, πρασινόφρυνους, κιτρινομπομπίνες, δεντροβάτραχους, βαλκανοβάτραχους και γραικοβάτραχους. Η ερπετοπανίδα, όπως σε όλη την Εύβοια, είναι εξαιρετικά πλούσια. Στην περιοχή απαντώνται μεσογειακές χελώνες, γραικοχελώνες, κρασπεδοχελώνες, ελληνικά κονάκια, τυφλίτες, σαμιαμίδια, τρανόσαυρες, πρασινόσαυρες, σιλιβούτια, τοιχόσαυρες, αβλέφαροι, λιακόνια, τυφλίνοι, έφιοι, λαφιάτες, δεντρογαλιές, σαπίτες, νερόφιδα, λιμνόφιδα, σαΐτες, αγιόφιδα, σπιτόφιδα και οχιές. Είναι αξιοσημείωτο ότι το ποτάμι φιλοξενεί, ακόμα και στις μέρες μας, μικρούς αριθμούς από βίδρες. Άλλα θηλαστικά είναι οι αλεπούδες, τα πετροκούναβα, οι νυφίτσες, οι ασβοί, οι δασομυωξοί, οι σκαντζόχοιροι και διάφορες νυχτερίδες. Στο φαράγγι ζει και ο χερσαίος κάβουρας του είδους Potamon fluviatile. Είναι σημαντικό ότι στο ποτάμι απαντώνται δύο ψάρια των εσωτερικών υδάτων που είναι ενδημικά της Εύβοιας, ο ποταμοκέφαλος Εύβοιας (Squalius sp. Εvia) και η ευβοϊκή μπριάνα (Barbus euboicus).