Η όμορφη Σκύρος, απλωμένη στο κέντρο του Αιγαίου πελάγους, είναι ένα νησί που χαρακτηρίζεται από δύο τελείως διαφορετικά πρόσωπα και το οποίο φιλοξενεί έναν μεγάλο αριθμό από εξαιρετικά σπάνια είδη της χλωρίδας και της πανίδας. Πρόκειται για το νοτιότερο και μεγαλύτερο νησί των Σποράδων. Βρίσκεται 19 μίλια ανατολικά της Εύβοιας στην οποία και ανήκει διοικητικά, καθώς η απόσταση της από τις υπόλοιπες Σποράδες είναι σχεδόν διπλάσια. Η έκταση της καλύπτει περίπου 215 τ.χλμ. και η κατεύθυνση της είναι από τα βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά με μέγιστο μήκος, από το ακρωτήρι Μάρκεσι μέχρι το ακρωτήρι Λιθάρι, τα 29 χλμ. και ελάχιστο πλάτος τα 3 χλμ. Η ακτογραμμή της που είναι έντονα διαμελισμένη φτάνει τα 130 χλμ. Μια λεπτή λωρίδα αμμώδους εδάφους στη μέση του νησιού με υψόμετρο που δεν ξεπερνάει τα 2 μέτρα, το Καλλικρί, ενώνει τις δύο, τόσο διαφορετικές, περιοχές του νησιού. Το βόρειο τμήμα ονομάζεται «Μερόη», δηλαδή ήρεμο, και είναι γεμάτο από δάση χαλέπιου πεύκης και συνεχείς λόφους που διακόπτονται από εύφορες μικρές πεδιάδες που καταλήγουν ήρεμα σε διαδοχικούς όρμους και παραλίες. Το κεντρικό σύμπλεγμα των λόφων της Μερόης σχηματίζει το όρος Όλυμπος με σημαντικότερες κορυφές τις Αφανές (399 μ.), την Πριόνα (388 μ.) και της Παναγίας Λύμπιανης (363 μ.), ενώ άλλοι σημαντικοί λόφοι της περιοχής είναι η Δεκατρία (390 μ.), το Λισοθούρι (388 μ.), οι Νότες (370 μ.), το Όρος (312 μ.) και η Πυργιώνα (310 μ.). Το νότιο μέρος του νησιού, το λεγόμενο Βουνό, είναι άγονο και άγριο με δεκάδες κορυφές που καταλήγουν σε ψηλούς απόκρημνους γκρεμούς στα ανατολικά της νήσου. Εδώ δεσπόζει ο ορεινός όγκος του περίφημου Κόχυλα με ψηλότερη κορυφή τον Προφήτη Ηλία (792 μ.) και ακολουθούν οι κορυφές Βούβα (723 μ.), Μαβουρνάδες (671 μ.), Τσόρους (651 μ.), Δάφνη (598 μ.), Καψάλα (538 μ.), Κοκκινάρι (513 μ.), Αστροπελέκι (497 μ.) και Φανόφτης (416 μ.). Τα πετρώματα του νησιού αποτελούνται από ασβεστόλιθους, σχιστόλιθους, μάρμαρα και νεογενείς σχηματισμούς, ενώ πολλές είναι οι καταβόθρες και τα σπήλαια, ιδιαίτερα στο νότιο τμήμα. Στη Μερόη υπάρχουν αρκετές πηγές και σε όλο το νησί αναπτύσσονται πολλά εποχικά ρέματα κάποια από τα οποία δημιουργούν μικρούς παραθαλάσσιους υγροτόπους. Ο μοναδικός ποταμός του νησιού που κρατάει νερό όλο τον χρόνο είναι ο Κηφισός στα βόρεια. Γύρω από τη Σκύρο απλώνονται πολλά ακατοίκητα νησιά όπως η Σκυροπούλα, η Βαλάξα, το Σαρακηνό, η Πλατειά και η Ρήνεια, αλλά και πολλές βραχονησίδες, όπως η Κούλουρη, η Ατσίτσα, η Κοτσίλα, τα Έξω Πόδια, τα Μέσα Πόδια, τα Βρυκολακονήσια, τα Λακκονήσια και οι Διαβάτες. Η Σκύρος φιλοξενεί μία από τις πλουσιότερες βιοποικιλότητες του Αιγαίου, με τα ατέλειωτα μονοπάτια και τις γιδόστρατες του νησιού να προσφέρουν μια απολαυστική εξερεύνηση σε ένα από τα πιο άγρια τοπία της νησιώτικης Ελλάδας. Άνετα η νήσος θα μπορούσε να είναι ένα Εθνικό Πάρκο περιλαμβάνοντας και πολλές θαλάσσιες περιοχές, καθώς αποτελεί έναν παράδεισο ενδημισμού και κορυφαίο πυρήνα βιοποικιλότητας. Το παραπάνω είναι δύσκολο καθώς στο νησί επικρατεί η παραδοσιακή κτηνοτροφία και δεν είναι λίγες οι περιοχές που έχουν υποβαθμιστεί από την υπερβόσκηση και τις εποχικές μικρές πυρκαγιές.

Η ιδιαιτερότητα των δύο διαφορετικών φυσιογνωμιών του νησιού, μαζί με την γεωγραφική απομόνωση στο κέντρο του Αιγαίου, έχει οδηγήσει και στην ανάπτυξη πολλών σπάνιων ειδών της χλωρίδας. Στα βόρεια μαζί με τα πυκνά δάση της χαλέπιας πεύκης συναντάει κανείς και κουμαριές, πουρνάρια, αριές, χαρουπιές, σκίνα και θαμνοκυπάρισσα ενώ στα νότια η βλάστηση αποτελείται κυρίως από πουρνάρια, κουμαριές, αγριελιές, φυλίκια, κράταιγους, ρείκια, θυμάρια, αστοίβες, λαδανιές και γαλατσίδες. Στις όχθες των ρεμάτων χαρακτηριστική είναι η παρουσία του πλάτανου, της λυγαριάς, των καλαμιών και της πικροδάφνης. Το νησί φιλοξενεί αραιά δάση σφενδαμιού τα οποία μάλιστα είναι μοναδικά στο Αιγαίο, ενώ στα άγρια απροσπέλαστα βράχια του Κόχυλα απαντώνται και τα περισσότερα σπάνια είδη της χλωρίδας. Στο νησί έχουν καταγραφεί περίπου 755 είδη από τα οποία τα 25 είναι ελληνικά ενδημικά. Στην κορυφή βρίσκεται το ακριβοθώρητο, στενοενδημικό της Σκύρου, Aethionema retsina το οποίο είναι το μοναδικό φυτό της χώρας μας που περιλαμβάνεται στην έκδοση της IUCN για τα 50 κορυφαία φυτά των νησιών της Μεσογείου. Το δεύτερο στενοενδημικό είδος της Σκύρου είναι η Scorzonera scyria, ενώ στα σπανιότερα φυτά του νησιού περιλαμβάνονται η Aubrieta scyria, η καμπανούλα Campanula merxmuelleri, η κενταύρια Centaurea rechingeri, ο γάλανθος Galanthus ikariae, το Galium reiseri, το Jonopsidium albiflorum και η Malcolmia macrocalyx subsp scyria. Άλλα σημαντικά φυτά είναι η φριτιλάρια Fritillaria erhartii, η Anthemis werneri subsp werneri, η σιληνή Silene multicaulis subsp sporadum, η Consolida tenuissima, το Marrubium anisodon, το Erysimum senoneri subsp senoneri, το Arum concinnatum, το Arum orientale subsp orientale, το Isoetes duriei, το Delphinium balcanicum και το Verbascum pinnatifidum. Η βλάστηση συμπληρώνεται με είδη όπως η Arenaria muralis, ο Carthamus leucocaulos, η Chondrilla ramosissima, η Calystegia soldanella, η Scorzonera crocifolia, η βιόλα Viola phitosiana, η Brassica cretica subsp aegaea, ο κρίνος Pancratium maritimum, η Moenchia graeca, η σιληνή Silene fabaria subsp fabaria, η Crepis neglecta subsp graeca και ο κρόκος Crocus cancellatus subsp mazziaricus. Στη Σκύρο συναντάει κανείς και πολλές ορχιδέες, όπως τις Anacamptis coriophora subsp fragrans, Anacamptis laxiflora, Dactylorhiza romana, Limodorum abortivum, Neotinea lactea, Serapias lingua, Spiranthes spiralis, Ophrys apifera, Ophrys bombyliflora, Ophrys ferrum-equinum, Ophrys iricolor, Ophrys omegaifera και Ophrys tenthredinifera.

Η Σκύρος αποτελεί μεταναστευτικό σταθμό για την ορνιθοπανίδα και στο νησί έχουν καταγραφεί 175 είδη πουλιών. Στην κορυφή βρίσκεται η παρουσία του μαυροπετρίτη που στην Σκύρο έχει την μεγαλύτερη αποικία του παγκοσμίως. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η παρουσία του σπάνιου σμυρνοτσίχλονου, καθώς το νησί αποτελεί την δυτικότερη εξάπλωση του είδους στον κόσμο. Οι νησίδες στα βόρεια του νησιού είναι σημαντικός τόπος φωλιάσματος για τους αιγαιόγλαρους, ενώ άλλα θαλασσοπούλια είναι ο σπάνιος υδροβάτης, ο ασημόγλαρος, ο θαλασσοκόρακας, ο αρτέμης και ο μύχος. Από τα αρπακτικά συναντά κανείς σπιζαετούς, γερακίνες, πετρίτες, ξεφτέρια, βραχοκιρκίνεζα, κιρκινέζια αλλά και σπάνια χρυσογέρακα. Στους λίγους υγροτόπους καταφθάνουν κατά την διάρκεια των μεταναστεύσεων, είδη όπως σταχτοτσικνιάδες, λευκοτσικνιάδες, μικροτσικνιάδες, νυχτοκόρακες, νερόκοτες, καλαμοκανάδες, ακτίτες και πρασινοσκέληδες. Άλλα πτηνά της Σκύρου είναι ο κορμοράνος, η νησιώτικη πέρδικα, το ορτύκι, η πετροτουρλίδα, ο ποταμοσφυριχτής, η φάσσα, το τρυγόνι, ο γκιώνης, η κουκουβάγια, το γυδοβύζι, η σταχτάρα, η βουνοσταχτάρα, το βραχοχελίδονο, το μιλτοχελίδονο, το σπιτοχελίδονο, το σταβλοχελίδονο, η αλκυόνη, ο τσαλαπετεινός, ο στραβολαίμης, ο κορυδαλλός, η δεντροσταρήθρα, η λιβαδοκελάδα, η κοκκινοκελάδα, ο τρυποφράχτης, το αηδόνι, το ψευταηδόνι, ο θαμνοψάλτης, η ωχροστριτσίδα, ο μαυροτσιροβάκος, ο κοκκινοτσιροβάκος, ο φοινίκουρος, ο μαυρολαίμης, ο σταχτοπετρόκλης, η ασπροκωλίνα, ο γαλαζοκότσυφας, η γαλαζοπαπαδίτσα, ο αετομάχος, ο κοκκινοκεφαλάς, ο κόρακας, ο φλώρος, η καρδερίνα, το φανέτο, το σιρλοτσίχλονο, το φρυγανοτσίχλονο, ο αμπελουργός και ο τσιφτάς.

Από τα αμφίβια εδώ ζει μόνο ο βαλκανοβάτραχος. Στην ερπετοπανίδα του νησιού ξεχωρίζει η παρουσία της ενδημικής σαύρας της Σκύρου που ζει μόνο εδώ και στη νησίδα Πιπέρι της Αλοννήσου. Άλλα ερπετά είναι η κρασπεδοχελώνα, η ποταμοχελώνα, το σαμιαμίδι, ο κυρτοδάκτυλος, η τρανόσαυρα, ο τυφλίνος, το αγιόφιδο, ο λαφιάτης, το σπιτόφιδο και το νερόφιδο. Πολύ συχνή είναι η παρουσία γύρω από το νησί της θαλάσσιας χελώνας καρέτα. Από τα θηλαστικά εδώ ζουν αλεπούδες, πετροκούναβα, νυφίτσες, σκαντζόχοιροι, λαγοί και αγριοκούνελα. Στην Σκύρο ζουν και πολλά είδη από νυχτερίδες, όπως ο μπαρμπαστέλλος (Barbastella barbastellus), η τρανονυχτερίδα (Eptesicus serotinus), ο τρανορινόλοφος (Rhinolophus ferrumequinum), ο μικρορινόλοφος (Rhinolophus hipposideros), ο ρινόλοφος του Μπλάσιους (Rhinolophus blasii), ο νυχτονόμος (Tadarida teniotis), η πτερυγονυχτερίδα (Miniopterus schreibersii), η βουνονυχτερίδα (Hypsugo savii), η πυρρομυωτίδα (Myotis emarginatus) και η λευκονυχτερίδα (Pipistrellus kuhlii). Η Σκύρος και τα νησιά που την περιβάλλουν αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους πυρήνες στο Αιγαίο για την μεσογειακή φώκια. Ο πιο διάσημος βέβαια εκπρόσωπος της πανίδας του νησιού είναι το πανέμορφο σκυριανό αλογάκι το οποίο μετά από πολλές προσπάθειες των ντόπιων έχει επανακάμψει. Μικρά κοπάδια από τα σπάνια αυτά άλογα ζούνε σε ημιάγρια κατάσταση στα νότια του νησιού κοντά στο υψίπεδο Άρη. Αξίζει να αναφερθεί και η παρουσία μιας παλαιάς ελληνικής ράτσας σκύλου, του περίφημου κορδολούρη, που δυστυχώς μοιάζει πλέον να εκλείπει. Σημαντική είναι η παρουσία των στενοενδημικών σαλιγκαριών Albinaria cristatella και Vitrea sporadica αλλά και του ενδημικού γρύλου Poecilimon aegaeus. Τέλος αξίζει να αναφερθεί ο μεγάλος πλούτος των γύρω θαλασσών που θα μπορούσε να μετατρέψει την Σκύρο σε έναν κορυφαίο καταδυτικό προορισμό της Μεσογείου. Το νησί υπήρξε στο παρελθόν ο μεγαλύτερος αστακότοπος της Ελλάδας και οι ντόπιοι αναφέρουν ότι μέχρι και λίγες δεκαετίες πριν ψάρευαν αστακούς με τα χέρια από την ακτή.