Ο άγριος βραχότοπος του μύθου και της ιστορίας στα δυτικά της Αττικής φιλοξενεί στις μέρες μας μια πλούσια βιοποικιλότητα από σπάνια φυτά και πουλιά των βράχων, των θάμνων και της θάλασσας. Οι Σκιρωνίδες Πέτρες, ή αλλιώς Κακία Σκάλα, βρίσκονται κοντά στα σύνορα των νομών Αττικής και Κορινθίας, ανάμεσα στην Κινέτα στα ανατολικά και στον οικισμό Στίκα στα δυτικά. Πρόκειται για τις νοτιοανατολικές απολήξεις των Γερανίων που δημιουργούν κάθετα βράχια και γκρεμούς καθώς βυθίζονται στα βόρεια του Σαρωνικού κόλπου. Το συνολικό μήκος της ακτογραμμής που περικλείει τις Σκιρωνίδες Πέτρες φτάνει τα 6 χλμ. με το πιο άγριο κομμάτι να απλώνεται σε ένα μήκος 800 μέτρων. Το υψόμετρο των γκρεμών ξεκινάει από την επιφάνεια της θάλασσας και φτάνει μέχρι τα 500 μέτρα. Ιστορικά οι Σκιρωνίδες Πέτρες υπήρξαν το δυσκολοδιάβατο σύνορο ανάμεσα στις επικράτειες των Μεγαρέων και των Κορινθίων και πέρασμα που συνέδεε την Πελοπόννησο με την υπόλοιπη Ελλάδα. Σήμερα στα ψηλά των γκρεμών περνάει η Εθνική οδός Αθηνών-Κορίνθου και στα χαμηλά η παλιά Εθνική οδός. Παρόλη την βουή και τα έργα για τους αυτοκινητόδρομους, οι Σκιρωνίδες Πέτρες είναι ιδανικός τόπος για εξερεύνηση, καθώς εδώ ζουν πολλά είδη πουλιών, ενώ στα βράχια φυτρώνουν διάφορα σπάνια είδη της χλωρίδας.

Η περιοχή προκαλούσε τον θαυμασμό των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι την προίκισαν με ένα πλήθος από όμορφους μύθους. Σύμφωνα με την αττική μυθολογική παράδοση, το όνομα των γκρεμών προήλθε από τον Σκίρωνα, γιό του Κόρινθου και εγγονό του Πέλοπα. Ο Σκίρωνας υπήρξε ένας αδίστακτος ληστής που παραμόνευε στους γκρεμούς πάνω στον δρόμο. Όταν ένας ταξιδιώτης τον συναντούσε, αυτός τον έβαζε να του πλύνει τα πόδια στην άκρη του γκρεμού και τον έριχνε με μια κλωτσιά στη θάλασσα. Στα βράχια της ακτογραμμής έβγαινε μετά μια τεράστια χελώνα που έτρωγε το άψυχο κορμί του ταξιδιώτη. Ο ληστής βρήκε την νέμεση του στο πρόσωπο του ήρωα Θησέα που τον σκότωσε στην πορεία του από την Τροιζήνα προς την Αθήνα. Η μεγαρίτικη παράδοση από την άλλη μεριά αναφέρει ότι ο Σκίρων υπήρξε γιος του βασιλιά των Μεγάρων Πύλαντα και μεγάλος ήρωας της πόλης τους. Ένας βοιωτικός μύθος αναφέρει ότι από τις Σκιρωνίδες Πέτρες έπεσε η Ινώ μαζί με το γιο της Μελικέρτη, κυνηγημένοι από τον βασιλιά Αθάμαντα στον οποίο η θεά Ήρα έστειλε μανία για να τον εκδικηθεί για την αδιαφορία που έδειξε στην Νεφέλη. Η Ινώ και ο Μελικέρτης με τον θάνατο τους στις Σκιρωνίδες Πέτρες μεταμορφώθηκαν σε πνεύματα του πελάγους που προστάτευαν τους ναυτικούς και οι αρχαίοι τους λάτρεψαν με τα καινούργια τους ονόματα Λευκοθέα και Παλαίμων. Πρόκειται για έναν θαυμαστό τόπο που συνήθως τον προσπερνάμε με βαρυθυμία πηγαίνοντας προς άλλους προορισμούς.

Η βλάστηση στην περιοχή αποτελείται κυρίως από φρύγανα (σχίνα, ασφάκες, θυμάρια) και διάσπαρτα πεύκα. Στα κάθετα βράχια φυτρώνουν πολλά σπάνια είδη, όπως ο ενδημικός της περιοχής, στάχυς των Σκιρωνιδών (Stachys swainsonii scyronica), η καμπανούλα Campanula celsii spathulifolia, η δάφνη Daphne jasminea, η Fumana thymifolia, η Coronilla valentina, η Brassica cretica, η ευφόρβια Euphorbia characias, κ.ά. Άλλα φυτά της περιοχής είναι το κοχλικό Colchicum atticum, η Andrachne telephioides, οι κονβόλβουλοι  Convolvulus elegantissimus και C. oleifolius, η φριτιλάρια Fritillaria graeca, η Crupina crupinastrum, οι μαλκόμιες Malcolmia graeca bicolor και M. graeca graeca, το Echium angustifolium, η Erucaria hispanica, το Linum strictum, η Malabaila aurea, η Matthiola fruticulosa, το Misopates orontium, το Neatostema apulum, η οροβάγχη Orobanche lavantulacea, ο Ptilostemon gnaphaloides, η Scorzonera crocifolia, ο Rumex vesicarius, η Cakile maritima, η Cerinthe retorta, η Fumaria macrocarpa, κ.ά.

Η ορνιθοπανίδα αποτελείται από πολλά θαυμαστά είδη. Στους κάθετους γκρεμούς κυνηγάνε πετρίτες και βραχοκιρκίνεζα και στα βράχια της θάλασσας ξεκουράζονται θαλασσοκόρακες, ασημόγλαροι και χειμωνογλάρονα. Στα κάθετα βράχια ζούνε όμορφοι γαλαζοκότσυφες και βραχοτσοπανάκοι, ενώ η ορνιθοπανίδα συμπληρώνεται με είδη, όπως φοινίκουρους, μαυροτσιροβάκους, μαυροσκούφηδες, κοκκινοτσιροβάκους, κατσουλιέρηδες, τρυποφράχτες, κοκκινολαίμηδες, καρβουνιάρηδες, σταχτοπετρόκληδες, ασπροκωλίνες, διάφορους φυλλοσκόπους και μυγοχάφτες, καρδερίνες, φανέτα, σκαρθάκια, σταχτάρες, ωχροσταχτάρες, σταβλοχελίδονα, σπιτοχελίδονα και  μιλτοχελίδονα.

Η ερπετοπανίδα της περιοχής είναι μάλλον φτωχή και περιλαμβάνει είδη, όπως κρασπεδοχελώνες, αβλέφαρους, λιακόνια, κυρτοδάκτυλους, τρανόσαυρες, σιλιβούτια και λαφιάτες. Τα θηλαστικά αντιπροσωπεύονται από κουνάβια, νυφίτσες, σκαντζόχοιρους, μικρά τρωκτικά και διάφορα είδη νυχτερίδων. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η απέραντη θέα προς τον Σαρωνικό καθώς αυτή η θαλάσσια περιοχή αποτελεί πέρασμα για μεταναστευτικά είδη ψαριών (σαρδέλες, παλαμίδες, τονάκια) και συχνά μπορεί να παρατηρήσει κανείς μικρά κοπάδια από δελφίνια να κυνηγάνε στα ανοιχτά.