Ψηλές κάθετες κορυφές, αλπικές λίμνες, πολύχρωμες ανθισμένες πλαγιές και υδάτινοι μαίανδροι σχηματίζουν το πιο όμορφο αλπικό τοπίο της Ελλάδας. Ο Λάκμος, ή αλλιώς Περιστέρι, είναι η μακρόστενη οροσειρά που χωρίζει τα γεωγραφικά διαμερίσματα της Ηπείρου και της Θεσσαλίας. Στα κεντρικά του βουνού και σε υψόμετρο 2.050 μέτρων βρίσκεται το πιο διάσημο αλπικό οροπέδιο της χώρας μας, η περίφημη Βερλίγκα. Η ονομασία της πηγάζει από το βλάχικο «Βρίγγα» που σημαίνει κύκλος, ενώ είναι γνωστή και με τις ονομασίες Ντιβερλίγγα και Βουρλίγγα. Στα βόρεια του οροπεδίου υψώνεται η ψηλότερη κορυφή του Λάκμου, Τσουκαρέλα (2.295 μ.) και στα νότια ξεκινούν οι βραχώδεις γκρεμοί της κορυφής Μέγας Τράπος (2.240 μ.). Τα νερά που τρέχουν από τις κορυφές σχηματίζουν ακριβώς στη ρίζα του Μέγα Τράπου μια δρακόλιμνη η οποία μέχρι τις αρχές του φθινοπώρου έχει στερέψει. Στη συνέχεια τα νερά οδηγούνται μέσα από ένα μαιανδρικό δίκτυο ρυακιών (φιδόμορφες νεροσυρμές) στην έξοδο από το οροπέδιο προς τα ανατολικά και στην δημιουργία του Ασπροπόταμου και στη συνέχεια του Αχελώου. Ανάλογα με την εποχή, τα νερά στους μαίανδρους φουσκώνουν και σχηματίζουν μικρές λίμνες ή στερεύουν αφήνοντας πίσω τα σκαμμένα μονοπάτια τους. Πρόκειται για ένα γυμνό από δέντρα ορεινό τοπίο με βραχώδεις και πετρώδεις πλαγιές, γκρεμούς, αλπικά λιβάδια, ορεινές πηγές και ρυάκια. Τα κύρια πετρώματα του βουνού είναι οι ασβεστόλιθοι που σε μερικά σημεία ενώνονται με φλύσχες. Ο μύθος μιλάει για ένα δράκο που εμφανίστηκε από τα έγκατα του βουνού σε αυτό το σημειο. Με τη μορφή φιδιού, πετάχτηκε μέσα από τον βράχο και έρποντας, βυθίστηκε πάλι στην γη, στο μέρος όπου φεύγουν τα νερά. Από το σημείο που βγήκε ο δράκος ξεπήδησε νερό, το οποίο ακολουθεί την οφιοειδή πορεία του πάνω στα λιβάδια. Το σημείο που βρίσκεται η εποχική δρακόλιμνη ονομάζεται σήμερα Φαρμακόλακκα, μια ονομασία που πήρε από τους κτηνοτρόφους, καθώς, όπως λένε, όταν τα ζώα βοσκάγανε εκεί, πεθαίναν. Ένας μαγικός τόπος.

Τα λιβάδια γύρω από τη Βερλίγκα κατακλύζονται από λουλούδια στα μέσα του καλοκαιριού. Το έντονο κίτρινο χρώμα από τις νεραγκούλες (Ranunculus sp.) αναμιγνύεται με το κυανό χρώμα των κρόκων του είδους Crocus veluchensis που ξεπηδάνε με το λιώσιμο των πάγων. Η ποικιλία των φυτών συνεχίζεται με πολλά και σπάνια είδη, αν και θα είναι δύσκολο να τα ανακαλύψετε, όχι τόσο γιατί είναι δυσεύρετα, αλλά γιατί δεν θα παίρνετε το βλέμμα σας από το τοπίο. Από αυτά τα φυτά, τα πιο σημαντικά είναι η Achillea pindicola subsp. integrifolia, η Gentiana cruciata subsp. cruciata, το Podospermum roseum subsp. peristericum, το Sempervivum heuffelii, το Phyllolepidum cyclocarpum subsp. pindicum, το Colchicum graecum και η Centaurea lacerata. Άλλα ενδιαφέροντα είδη είναι ο Erigeron epiroticus, η Centaurea nervosa subsp. promota, o Narcissus poeticus subsp. poeticus, η Anthyllis vulneraria subsp. pindicola, η Aubrieta scardica, η Arabis sudetica, η Minuartia stellata, ο Astragalus angustifolius subsp. balcanicus, ο Dianthus sylvestris subsp. sylvestris, το Heracleum sphondylium subsp. pyrenaicum, η Micromeria cremnophila subsp. cremnophila, το Sempervivum marmoreum subsp. marmoreum, ο Sideritis raeseri subsp. raeseri, ο Stachys alpina subsp. alpina, ο Thymus thracicus, η τουλίπα Tulipa australis και η Gagea fragifera. Η χλωρίδα συμπληρώνεται με είδη, όπως η Iberis sempervirens, η Lomelosia crenata subsp. crenata, η Saxifraga sempervivum, η Saxifraga rotundifolia subsp. rotundifolia, η Scutellaria alpina, η Corydalis solida subsp. incisa, το Marrubium velutinum subsp. velutinum, το Carum meoides, το Hellenocarum multiflorum, η Scrophularia scopolii, η Asperula purpurea subsp. apiculata, ο Astragalus rumelicus, το Geranium macrostylum, η Pimpinella tragium subsp. polyclada, η Rosa pulverulenta, το Sedum acre, το Sedum magellense subsp. olympicum, ο Stachys tymphaea, το Thalictrum minus subsp. saxatile, το Trifolium parnassi, η Veronica orsiniana subsp. orsiniana, το Vincetoxicum fuscatum subsp. fuscatum, η Viola orphanidis subsp. orphanidis, το Ornithogalum oligophyllum, η Scilla subnivalis, η Valeriana tuberosa, το Taraxacum graecofontanum και η ορχιδέα Dactylorhiza sambucina.

Η ορνιθοπανίδα στα αλπικά είναι εξίσου πλούσια και περιλαμβάνει πολλά ακροβοθώρητα είδη. Στην περιοχή ζούνε ακόμα λίγα όρνια, ενώ πριν από λίγα χρόνια εδώ ζούσανε οι σπάνιοι ασπροπάρηδες. Τα αρπακτικά της περιοχής περιλαμβάνουν χρυσαετούς, φιδαετούς, σφηκιάρηδες, γερακίνες, πετρίτες, βραχοκιρκίνεζα και δεντρογέρακα. Μεγάλα κοπάδια από κιτρινοκαλιακούδες «περιπολούν» την περιοχή, ενώ πολλά σπάνια μικροπούλια επισκέπτονται τα αλπικά όταν λιώνουν οι πάγοι. Η ορνιθοπανίδα συμπληρώνεται με είδη, όπως πετροπέρδικες, γιδοβύζια, βουνοσταχτάρες, σταρήθρες, δεντροσταρήθρες, χιονάδες, βραχοχελίδονα, μιλτοχελίδονα, ωχροκελάδες, νεροκελάδες, χιονοψάλτες, καρβουνιάρηδες, σταχτοπετρόκληδες, καστανολαίμηδες, πυρροκότσυφες, γερακότσιχλες, χιονοκότσυφες, τοιχοδρόμους, αετομάχους, κοκκινοκαλιακούδες, κόρακες, χιονόστρουθους, φανέτα, βλαχοτσίχλονα, χρυσοτσίχλονα και βουνοτσίχλονα.

Από τα αμφίβια εδώ απαντώνται αλπικοί τρίτωνες, μακεδονικοί τρίτωνες, κιτρινομπομπίνες, σβελτοβάτραχοι και γραικοβάτραχοι. Η ερπετοπανίδα περιλαμβάνει ένα από τα σπανιότερα φίδια της Ευρώπης, την νανόχεντρα (Vipera graeca) που προτιμάει να ζει στις γυμνές πέτρες πάνω από τα 1.800 μέτρα. Άλλα είδη είναι το ελληνικό κονάκι, η πρασινόσαυρα, η τοιχογουστέρα, η βαλκανόσαυρα, ο λαφιάτης του Ασκληπιού και η οχιά. Από τα θηλαστικά περιστασιακή είναι η παρουσία της αρκούδας, του λύκου, του ζαρκαδιού και της αγριόγατας ενώ άλλα είδη είναι οι νυφίτσες, οι αλεπούδες και οι λαγοί. Είναι σημαντικό ότι κοντά στις ψηλές κορυφές και στους κάθετους γκρεμούς επιβιώνουν ακόμα λίγα αγριόγιδα.