Η επιβλητική Δίρφυς, το μεγάλο βουνό της Εύβοιας με την χαρακτηριστικά κωνική κορυφή που μοιάζει με ένα μικρό Φουτζιγιάμα, κρατάει στις απόκρημνες πλαγιές της έναν πλούτο από σπάνια, ενδημικά φυτά. Η Δίρφη, όπως αναφέρεται συχνότερα, είναι ένας ορεινός όγκος με έντονο ανάγλυφο και ιδιαίτερα απότομες πλαγιές γεμάτες επικίνδυνες σάρες, μεγάλα φαράγγια, πολλά ρυάκια, χειμάρρους και δασωμένους λόφους. Υψώνεται με μεγαλοπρέπεια στα κεντροανατολικά της Εύβοιας και η κατεύθυνση της είναι από τα βορειοδυτικά προς στα νοτιοανατολικά. Η Δίρφη ξεχωρίζει σαν ορεινός όγκος σε μία μακρόστενη οροσειρά μήκους 40 χιλιομέτρων που περιλαμβάνει και άλλα μικρότερα βουνά, όπως το Ξεροβούνι, την Σκοτεινή, την Αλοκτέρη, το Μαυροβούνι και το Ορτάρι. Στα βόρεια το βουνό πέφτει απότομα στο Αιγαίο, στα ανατολικά συνδέεται με το Ξηροβούνι και την Σκοτεινή, στα δυτικά απλώνεται σε μια επιμήκη χαμηλή οροσειρά που «σβήνει» ήρεμα μέχρι το ρέμα που εκβάλλει στον παραθαλάσσιο Λιμνιώνα και στα νότια καταλήγει σε ήρεμους λόφους και μικρές πεδιάδες. Ψηλότερη κορυφή της Δίρφης είναι η δίδυμη κορυφή Δέλφη που φτάνει τα 1.743 και τα 1.735 μέτρα. Σε αυτό το σημείο βρισκόταν στην αρχαιότητα το ιερό της  Διρφύας Ήρας, καθώς το βουνό ήταν γνωστό σαν το αγαπημένο ησυχαστήριο της θεάς. Άλλες σημαντικές κορφές είναι η Πυξαριά (1.343 μ.), οι Πορτίτσες (1.168 μ.), το Τσαγκαράκι (1.117 μ.),  η Συκά Ράχη (1.083 μ.), η Λεύκα (1.037 μ.) και η Τούρλα (1.000 μ.). Η Δίρφη είναι, μετά τα κρητικά βουνά, το ψηλότερο βουνό της νησιωτικής Ελλάδας. Τα πετρώματα της είναι κυρίως ασβεστολιθικά που συμπληρώνονται από λίγους σχιστόλιθους. Από τη Δίρφη ξεκινάνε τα δύο μεγάλα ποτάμια της Εύβοιας, ο Λήλας και ο Μεσσάπιος, αλλά και δεκάδες ακόμα μικρά ποτάμια και ρέματα, όπως το Στενιώτικο, του Καλυβίτσα, το Βαθύρεμα, των Καμπιών, του Καστανιά, το Λυκόρεμα, της Βοϊδοκλέφτρας, της Αγάλης, του Φουρνιά και της Κακομάρως. Στα νοτιοδυτικά του βουνού βρίσκεται το περίφημο φαράγγι της Αγάλης και στις νότιες πλαγιές απλώνεται το Αισθητικό Δάσος Στενής. Παρότι το υψόμετρο της Δίρφης είναι σχετικά χαμηλό, η ανάβαση στην κορυφή της είναι από τις πιο επίπονες κάτι που δεν οφείλεται μόνο στις μεγάλες κλίσεις. Το βουνό είναι τελείως εκτεθειμένο στους βορεινούς ανέμους και έτσι ακόμα και αν στα χαμηλά επικρατεί νηνεμία πιο ψηλά οι ανέμοι φυσούν μανιασμένα, κάτι που δυσκολεύει αρκετά το περπάτημα. Δεν είναι τυχαίο που κάθε χειμώνα η Δίρφη συγκεντρώνει μεγάλες ποσότητες χιονιού, καθώς είναι το πρώτο φράγμα που συναντούν στην χώρα μας οι βορειοανατολικοί ανέμοι. Εντούτοις είναι ένα απολαυστικό βουνό για εξερεύνηση και περπάτημα και αν φτάσετε στις ψηλότερες κορυφές του θα απολαύσετε μια μοναδική θέα.

Η βλάστηση του βουνού αποτελείται από πολλά σπάνια είδη. Εδώ αναπτύσσονται εκτεταμένα δάση από κεφαλληνιακή ελάτη με μπαλώματα από καστανιές που διαδέχονται την μεσογειακή μακία, τα πευκοδάση και τα φρύγανα στα χαμηλά. Τα ψηλότερα σημεία είναι γυμνά και φιλοξενούν μόνο την χαμηλή βλάστηση των κορυφών. Στα ρέματα φυτρώνουν τεράστια πλατάνια, σφενδάμια και λεύκες και η βλάστηση συμπληρώνεται με πουρνάρια, βουνοκυπάρισσα, αριές, φράξους, σορβιές, ίταμους, γκορτσιές, κ.ά. Δεκάδες είναι τα ενδημικά του βουνού και της Εύβοιας αλλά και πολλά ακόμα σπάνια φυτά που συναντάει κανείς στην βόλτα του. Από αυτά, τα πιο σημαντικά είδη είναι η Nepeta argolica subsp dirphya, τα αγριόσκορδα Allium dirphianum και Allium calamarophilon, η Asperula suffruticosa, η Asperula lutea subsp euboea, η Minuartia dirphya, η σιληνή Silene dirphya, το κολχικό Colchicum euboeum, οι καμπανούλες Campanula constantini, Campanula cymaea και Campanula goulimyi, η βιόλες Viola dirphya και Viola euboea, η φριτιλάρια Fritillaria euboeica, τα βαλσαμόχορτα Hypericum delphicum και Hypericum fragile, το τσάι της Εύβοιας Sideritis euboea, η Cruciata taurica subsp euboea, το Origanum lirium, ο φλώμος Verbascum euboicum, το Senecio eubaeus, ο Stachys tetragona, το Geocaryum euboicum, η Malcolmia macrocalyx subsp scyria και το Cirsium heldreichii subsp euboicum. Άλλα ενδιαφέροντα φυτά του βουνού είναι η παιώνια Paeonia mascula subsp hellenica, η Rindera graeca, η Cephalaria flava subsp setulifera, το Linum leucanthum, η Primula vulgaris subsp rubra, η Stellaria holostea, ο Leptoplax emarginata, το Ribes orientale, η Corydalis blanda subsp blanda, η Inula candida subsp limonella, η Achillea umbellata, ο Bolanthus graecus, η καμπανούλα Campanula incurva, η ορχιδέα Epipactis palustris, η Genista millii, η ιριδα Iris germanica, το γεράνι Geranium macrorrhizum, η Saxifraga sibthorpii, η σιληνή Silene pentelica, το λυχνάρι Arum cylindraceum, το Chaerophyllum aromaticum, η Lysimachia serpyllifolia και το Damasonium bourgaei.

Η Δίρφη είναι ένα ιδιαίτερα δύσβατο βουνό με πυκνά δάση και έτσι εδώ βρίσκουν το κατάλληλο καταφύγιο δεκάδες είδη της ορνιθοπανίδας, ενώ πολλά πουλιά που μεταναστεύουν από τα βόρεια προς τα νότια πρωτοκαταφθάνουν στις πλαγιές του βουνού. Από τα αρπακτικά στην περιοχή ζουν σπιζαετοί, φιδαετοί, σφηκιάρηδες, γερακίνες, ξεφτέρια, διπλοσάινα, πετρίτες, μαυροπετρίτες, δεντρογέρακα και βραχοκιρκίνεζα. Από τα νυχτόβια αρπακτικά εδώ ζουν μπούφοι, γκιώνηδες, κουκουβάγιες, χουχουριστές και τυτούδες. Στις πιο απομονωμένες πλαγιές ζούνε λίγες πετροπέρδικες και στα ψηλότερα σημεία απαντώνται κοκκινοκαλιακούδες, κόρακες, δεντροσταρήθρες, σταχτοπετρόκληδες και χιονοψάλτες. Άλλα είδη του βουνού είναι το σπάνιο αγριοπερίστερο, το γιδοβύζι, ο κούκκος, η βουνοσταχτάρα, ο τσαλαπετεινός, ο μεσαίος δρυοκολάπτης, το βραχοχελίδονο, ο τρυποφράχτης, ο θαμνοψάλτης, ο καρβουνιάρης, η ασπροκωλίνα, ο γαλαζοκότσυφας, η τσίχλα, η γερακότσιχλα, ο πυρροβασιλίσκος, η γαλαζοπαπαδίτσα, ο σταχτομυγοχάφτης, ο βραχοτσοπανάκος, το βουνοτσίχλονο και ο τσιφτάς.

Τα αμφίβια του βουνού περιλαμβάνουν σαλαμάνδρες, πρασινόφρυνους, φρύνους, κιτρινομπομπίνες, γραικοβάτραχους και σβελτοβάτραχους. Η ερπετοπανίδα της Δίρφης είναι εξαιρετικά πλούσια. Μεταξύ άλλων εδώ ζουν μεσογειακές χελώνες, κρασπεδοχελώνες, κονάκια, τυφλίτες, σαμιαμίδια, τρανόσαυρες, σιλιβούτια, τοιχόσαυρες, αβλέφαροι, λιακόνια, έφιοι, λαφιάτες, δεντρογαλιές, σαπίτες, νερόφιδα, σαΐτες, αγιόφιδα, σπιτόφιδα και οχιές. Η πανίδα των θηλαστικών από την άλλη είναι φτωχή και μόνο οι βίδρες που ακόμα ζούνε στα ρέματα ξεχωρίζουν. Άλλα είδη είναι οι αλεπούδες, οι ασβοί, οι σκαντζόχοιροι, τα πετροκούναβα, οι νυφίτσες και οι λαγοί. Στο βουνό ζει και ένας στενότοπος ενδημικός γρύλος που περιλαμβάνεται στο Διεθνές Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων, η Parnassiana dirphys, αλλά και δύο ενδημικοί του βουνού τζίτζικες, η Cicadetta dirfica και η Euboeana castaneivaga.