Ενα ορεινό σύμπλεγμα από διαδοχικές χαμηλές κορυφές και πυκνά δάση που διακόπτονται από ημιορεινές καλλιέργειες, το οποίο απλώνεται σε μία από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας μας. Τα όρη Βυρσίνης βρίσκονται στα βορειοανατολικά του νομού Ροδόπης φτάνοντας μέχρι τον νομό Έβρου και οι κορυφογραμμές τους αποτελούν τα σύνορα μας με την Βουλγαρία. Πρόκειται για μια ραχοκοκκαλιά από μεσαίου ύψους βουνά που αποτελούν τη νοτιότερη απόληξη μιας μεγάλης ημιορεινής δασώδους περιοχής της νότιας Βουλγαρίας. Στα δυτικά χωρίζονται από το Παπίκιο όρος και τα βουνά της Ανατολικής Ροδόπης με το πέρασμα της Νυμφαίας, στα νότια ενώνονται, μέσω του αυχένα του Μικρού Κέχρου, με τους λόφους της Σάπκας και στα ανατολικά σβήνουν στην ημιορεινή κοιλάδα του Δέρειου. Τα όρη Βυρσίνης αναφέρονται σε κάποιους χάρτες και ως Μεγάλο Λιβάδι από την ελληνική ονομασία της ψηλότερης κορυφής Ουλού Γιαϊλά που φτάνει τα 1.267 μέτρα. Τα υπόλοιπα υψώματα της περιοχής διακρίνονται για τις χαρακτηριστικές τους ονομασίες, όπως η Ψηλή Ράχη, το Χίλια, ο Πατριάρχης, ο Πολυβολητής, η Ανεμώνη, ο Φαντάρος, ο Πολεμιστής, ο Κλέφτης, η Ανάληψη, ο Ζωηρός, ο Καβαλλάρης, ο Πατριώτης, η Σκοπιά, κ.ά. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για έναν διακριτό ορεινό όγκο αλλά για διαδοχικές κορυφές που ξεκινάνε από τα δυτικά λίγο βόρεια του χωριού Σαρακηνή, κινούνται πάνω στα σύνορα και καταλήγουν μετά από περίπου 40 χλμ. στα βόρεια του χωριού Χλόη όπου και βρίσκονται οι ψηλότερες κορυφές. Από τα όρη Βυρσίνης ξεκινάνε δεκάδες ρέματα με σημαντικότερα το Διαβολόρεμα που εκβάλλει στον Ερυθροπόταμο και το Αρχοντικό, το Μυρωμένο, το Φυλακτό, το Χιονόρεμα και το Παπαδόρεμα που συμβάλλουν στον μεγάλο ποταμό της Ροδόπης, τον Φιλιούρη. Δυστυχώς η κορυφή Μεγάλο Λιβάδι έχει αλλοιωθεί από την παρουσία του Αιολικού Πάρκου Χλόης αλλά αξίζει να ανεβείτε για να απολαύσετε την θέα σε ολόκληρη την Θράκη, αλλά και για να συναντήσετε ένα παλαιό πομάκικο αλεβίτικο νεκροταφείο. Αξίζει επίσης να φτάσετε μέχρι το ύψωμα Χίλια όπου θα συναντήσετε πολλές προϊστορικές βραχογραφίες. Η περιοχή είναι από τους λιγότερο εξερευνημένους τόπους της Ελλάδας με δεκάδες αξιοθέατα του ντόπιου λαϊκού πολιτισμού, αν και το παλαιότερο και γνήσιο στοιχείο των αλεβιτών Πομάκων έχει πλέον αντικατασταθεί από το σύγχρονο σουνιτικό στοιχείο της Τουρκίας.

Η δασοκάλυψη στην ελληνική μεριά των συνόρων δεν είναι τόσο πυκνή όσο στην πλευρά της Βουλγαρίας, όπου απλώνονται μεγάλα δάση σε πολλά χιλιόμετρα. Από την μεριά μας και καθώς τα όρη κατεβαίνουν στον κάμπο, τα δάση απλώνονται παράλληλα με τα σύνορα σε μια κάθετη απόσταση από 2 εώς 5 χιλιόμετρα. Στη συνέχεια τα δάση διακόπτονται από τις παραδοσιακές καλλιέργειες της περιοχής, κυρίως των καπνών που ακολουθούνται από καλαμπόκια, στάρια και ψυχανθή. Στα φυλλοβόλα δάση της περιοχής πρωταγωνιστούν οι βελανιδιές και ακολουθούν τα σφενδάμια, οι φτελιές, οι οστρυές, τα σκλήθρα, οι ιτιές, τα πλατάνια, οι λεύκες, οι φράξοι, οι κράταιγοι, οι βατομουριές, αλλά και κάποια δάση με οξιές. Η περιοχή είναι ένας ιδανικός τόπος για την εξερεύνηση της χλωρίδας, καθώς δεν έχει μελετηθεί διεξοδικά. Τα φυτά που ξεχωρίζουν είναι η Lomelosia rhodopensis, το Erythronium dens-canis, η Satureja pilosa, η Ajuga laxmannii, το βαλσαμόχορτο Hypericum aucheri, το Hylotelephium telephium, η Aristolochia rotunda subsp rotunda, το Symphytum tuberosum subsp angustifolium, η Paronychia cephalotes subsp thracica, το Alyssum corymbosoides, η φριτιλάρια Fritillaria pontica και η Knautia macedonica. Άλλα ενδιαφέροντα είδη της περιοχής είναι οι καμπανούλες Campanula persicifolia και Campanula cervicaria, η Stellaria graminea, η Comandra umbellata subsp elegans, η Euphorbia amygdaloides subsp amygdaloides, η βιόλα Viola tricolor, η Hypopitys monotropa subsp hypophegea, η Asphodeline taurica, οι ίριδες Iris reichenbachii και Iris sintenisii subsp sintenisii, η Scabiosa triniifolia, η Aristolochia clematitis, οι σιληνές Silene subconica και Silene waldsteinii, το αγριογαρύφαλλο Dianthus cruentus, η Genista tinctoria subsp tinctoria, η Rorippa pyrenaica, το Linum elegans, η Potentilla detommasii, το Doronicum austriacum και οι ορχιδέες Cephalanthera rubra, Epipactis helleborine, Neottia nidus-avis, Platanthera chlorantha, Himantoglossum jankae, Limodorum abortivum, Anacamptis morio, Orchis purpurea, Ophrys mammosa, Ophrys apifera και Ophrys oestrifera.

H ορνιθοπανίδα της περιοχής είναι εξαιρετικά πλούσια και περιλαμβάνει πολλά είδη των δασών, των ρεμάτων και των ημιαγροτικών περιοχών. Εδώ πετάνε ακόμα όρνια, ενώ περιστασιακή είναι η παρουσία του ακριβοθώρητου ασπροπάρη. Πρόκειται για μια από τις πιο σημαντικές περιοχές για τα αρπακτικά στη χώρα μας, καθώς εδώ ζούνε ακόμα χρυσαετοί, κραυγαετοί, φιδαετοί, γερακαετοί, σφηκιάρηδες, χειμωνόκιρκοι, γερακίνες, αετογερακίνες, πετρίτες, διπλοσάινα, σαΐνια, ξεφτέρια, βραχοκιρκίνεζα και δεντρογέρακα. Εδώ εμφανίζονται και τα δύο είδη πελαργών της χώρας μας, ο λευκός και ο μαύρος, ενώ πολύ σημαντική είναι η παρουσία από πολλά είδη από δρυοκολάπτες, όπως ο μαύρος, ο πράσινος, ο πευκοδρυοκολάπτης, ο βαλκανικός, ο μεσαίος και ο στραβολαίμης. Άλλα είδη της περιοχής είναι η σπάνια καμπίσια πέρδικα, το ορτύκι, η μπεκάτσα, η φάσσα, το φασσοπερίστερο, το τρυγόνι, ο κούκος, ο χουχουριστής, ο μπούφος, η κουκουβάγια, η τυτώ, το γιδοβύζι, ο μελισσοφάγος, η χαλκοκουρούνα, η σταρήθρα, η δεντροσταρήθρα, ο τρυποφράχτης, ο νεροκότσυφας, ο θαμνοψάλτης, το αηδόνι, η τσίχλα, η γερακότσιχλα, ο μελωδοτσιροβάκος, ο γερακοτσιροβάκος, ο δρυομυγοχάφτης, η γαλαζοπαπαδίτσα, η καστανοπαπαδίτσα, ο αιγίθαλος, ο δεντροτσοπανάκος, ο αετομάχος, ο σπάνιος παρδαλοκεφαλάς, η κίσσα, ο κόρακας, ο χειμωνόσπινος, το φανέτο, το λούγαρο, το σκαρθάκι, ο πύρρουλας, το χρυσοτσίχλονο και το βουνοτσίχλονο.

Από τα αμφίβια εδώ ζούνε σαλαμάνδρες, κοινοί τρίτωνες, ανατολικοί χτενοτρίτωνες, φρύνοι, πρασινόφρυνοι, κιτρινομπομπίνες, δεντροβάτραχοι, λιμνοβάτραχοι, σβελτοβάτραχοι και βουνοβάτραχοι. Η ερπετοπανίδα αποτελείται από μεσογειακές χελώνες, γραικοχελώνες, κονάκια, τυφλίτες, αμμόσαυρες, τρανόσαυρες, πρασινόσαυρες, τοιχογουστέρες, σαύρες του Ταύρου, στεφανοφόρους, έφιους, σπάνιους κεχρίτες, σαπίτες, νερόφιδα, σαΐτες, αγιόφιδα, σπιτόφιδα, οθωμανικές οχιές και κοινές οχιές. Τα δάση στα σύνορα αποτελούν ιδανικό καταφύγιο για τους λύκους και τα ζαρκάδια. Άλλα θηλαστικά είναι η αγριόγατα, ο αγριόχοιρος, η αλεπού, η βίδρα, ο ασβός, το δεντροκούναβο, το σπάνιο βρωμοκούναβο, η νυφίτσα, ο σκαντζόχοιρος, ο σκίουρος, ο δασομυωξός, ο λαγός, ο δασοποντικός και κάποια σπάνια είδη από νυχτερίδες, όπως ο ρινόλοφος του Μέχελι και ο μεγάλος νυκτοβάτης.