Άσκιο (Σινιάτσικο)

Photo Gallery

 

Ένας όμορφος ορεινός όγκος στο κέντρο της Δυτικής Μακεδονίας που ξεχωρίζει για την σπάνια χλωρίδα των κορυφών αλλά και την μόνιμη παρουσία στα πιο χαμηλά πολλών μεγάλων θηλαστικών. Η ονομασία Άσκιο προέρχεται από το γεγονός ότι πρόκειται για ένα βουνό χωρίς πολλά δέντρα στο μεγαλύτερο μέρος του, είναι δηλαδή «χωρίς ίσκιο», ενώ συχνά αναφέρεται και Σινιάτσικο από την ονομασία της ψηλότερης κορυφής του. Το Άσκιο όρος απλώνεται στο μέσο του νομού Κοζάνης και βρίσκεται στο κέντρο μια αλυσίδας ορεινών όγκων που κινούνται λίγο πιο ανατολικά από την οροσειρά της Πίνδου και ενώνουν τους νομούς Καστοριάς, Κοζάνης και Γρεβενών. Στα βόρεια το βουνό συνδέεται με το Βίτσι μέσω του περάσματος της Κλεισούρας και στα νότια με τον Βούρινο μέσω του περάσματος της Μπάρας. Στα ανατολικά τού βρίσκονται η κοιλάδα της Εορδαίας και η πόλη της Κοζάνης και στα δυτικά η κοιλάδα του ποταμού Αλιάκμονα χωρίζει το βουνό από το όρος Βόιο. Η κατεύθυνση του Άσκιου είναι από τα βόρεια προς τα νότια και το μήκος του φτάνει τα 33 χλμ. Η φυσιογνωμία του διαμορφώνεται από ήπιες κορυφογραμμές που δημιουργούν πολλά ορεινά οροπέδια και κοιλάδες. Ψηλότερη κορυφή είναι το Σινιάτσικο, ή αλλιώς Σημείο (2.111 μ.) στο κέντρο του ορεινού όγκου και ακολουθούν ο Μαέστρος (1.843 μ.), το Σαΐνι (1.833 μ.), ο Σκάκος (1.824 μ.), ο Άγιος Παντελεήμων (1.703 μ.), το Μουρίκι (1.699 μ.), η Κορφούλα (1.651μ.), η Σκάρπα (1.624 μ.), το Πυροφυλάκιο (1.594 μ.), η Μαγούλα Μακρυγιάννη (1.538 μ.) και ο Πύργος (1.517 μ.). Τα πετρώματα του βουνού εναλλάσσονται από σχιστολιθικά σε ασβεστολιθικά, ενώ δεν υπάρχουν σημαντικές πηγές και ρέματα πέρα από τον όμορφο ρέμα του Μυρίχου στα νοτιοδυτικά που καταλήγει στον Αλιάκμονα, τον Μπεκρεβένικο που καταλήγει στη Βεγορίτιδα, τον Τρανό Λάκκο το ρέμα Αρβανίτη και τον Πόρρο. Πάνω από το χωριό Νάματα βρίσκεται και το μικρό αλλά περίφημο σπηλαιοβάραθρο της Δρακότρυπας που η λαϊκή παράδοση το έχει ζώσει με πολλούς θρύλους. Ο πιο γνωστός από αυτούς αναφέρει ότι στη σπηλιά ζούσε ένας δράκος που κρατούσε τα νερά και ανάγκαζε τους κατοίκους να θυσιάζουν ένα ζωντανό για να κατευνάσουν το θυμό του. Κοντά στην Εράτυρα και σε υψόμετρο 1.120 μ. βρίσκεται και το σπηλαιοβάραθρο της Αγιότρυπας με διάδρομο 150 μέτρων και μια μικρή λίμνη. Το Άσκιο είναι ένα βουνό που περιβάλλεται από πολλά παραδοσιακά χωριά από τα οποία ξεκινούν ενδιαφέροντα μονοπάτια που μπαίνουν στα δάση και φτάνουν μέχρι τα ατέλειωτα υποαλπικά λιβάδια και τις κορυφές.

Από άποψη βλάστησης το βουνό έχει δύο αντίθετες φυσιογνωμίες. Η βόρεια πλευρά καλύπτεται με δάση ενώ στα κεντρικά και νότια το βουνό είναι γυμνό και βραχώδες, ένα αποτέλεσμα της υπερβόσκησης που ασκείται εδώ και πολλούς αιώνες. Στα βόρεια υπάρχουν πυκνά δάση φυλλοβόλων με πολλά είδη βελανιδιάς που συμπληρώνονται από λίγες οξιές, σφενδάμια, πλατάνια, γάβρους, οστρυές, φτελιές, φουντουκιές, κράταιγους και φράξους, ένας μοναδικός βιότοπος για την καφέ αρκούδα. Το Άσκιο είναι διάσημο ανάμεσα στους λάτρεις της χλωρίδας για τα πολλά σπάνια είδη που φιλοξενεί. Τα σημαντικότερα είδη του βουνού είναι τα τοπικά ενδημικά είδη Geranium thessalum και Erodium hartvigianum, η βιόλα Viola vourinensis που απαντάται μόνο εδώ και στον γειτονικό Βούρινο, η σπάνια Oxytropis purpurea, το κολχικό Colchicum doerfleri, ο Astragalus mayeri, το Marrubium thessalum, ο Cynoglottis barrelieri subsp serpentinicola, η φριτιλάρια Fritillaria montana, το Cerastium rectum subsp petricola, ο Rhinanthus minor, η Cardamine matthioli, το Helichrysum plicatum, το Sempervivum ciliosum subsp ciliosum και το Prometheum tymphaeum. Άλλα είδη του βουνού είναι το αγριογαρύφαλλο Dianthus integer subsp minutiflorus, ο Tephroseris integrifolia subsp aucheri, η Asphodeline taurica, η Saponaria bellidifolia, ο κρόκος Crocus chrysanthus, η Scutellaria alpina, το Thalictrum aquilegiifolium, η Achillea millefolium, ο Astragalus angustifolius subsp balcanicus, ο Stachys plumosa subsp plumosa, η Pedicularis graeca, η Onobrychis montana subsp scardica, η βιόλα Viola orphanidis subsp orphanidis, η Primula veris subsp veris, το γεράνι Geranium sanguineum, τα αγριόσκορδα Allium flavum και Allium moschatum, η Genista carinalis, το Sempervivum heuffelii, το θυμάρι Thymus thracicus και οι ορχιδέες Cephalanthera damasonium, Epipactis helleborine, Epipactis subclausa, Neottia nidus-avis, Neottia ovata, Platanthera chlorantha, Dactylorhiza pindica, Dactylorhiza saccifera, Dactylorhiza sambucina, Anacamptis morio, Orchis pallens, Orchis purpurea και Orchis simia.

Όλο το βουνό αποτελεί σημαντικό καταφύγιο για την ορνιθοπανίδα καθώς τόσο τα δάση στα χαμηλά όσο και τα απέραντα χορτολίβαδα ψηλότερα συγκεντρώνουν πολλά ενδιαφέροντα είδη. Λίγες δεκαετίες πριν στο βουνό πετούσαν όρνια και ασπροπάρηδες αλλά πλέον έχουν χρόνια να φανούν. Από τα αρπακτικά εδώ ζουν χρυσαετοί, φιδαετοί, γερακαετοί, αετογερακίνες, γερακίνες, σφηκιάρηδες, ξεφτέρια, σαΐνια, διπλοσάινα, πετρίτες, βραχοκιρκίνεζα και δεντρογέρακα. Οι πετροπέρδικες είναι ακόμα κοινές στους θαμνότοπους, ενώ στα αλπικά ζούνε πολλά σημαντικά είδη, όπως χιονάδες, χιονοψάλτες, σταχτοπετρόκληδες, πυρροκότσυφες, χιονοκότσυφες, τοιχοδρόμοι, κιτρινοκαλιακούδες, χιονόστρουθοι, φανέτα και βλαχοτσίχλονα. Η ορνιθοπανίδα συμπληρώνεται από μπεκάτσες, φάσσες, φασσοπερίστερα, τρυγόνια, κούκκους, μπούφους, χουχουριστές, κουκουβάγιες, γιδοβύζια, τσαλαπετεινούς, μελισσοφάγους, πράσινους δρυοκολάπτες, μεσαίους δρυοκολάπτες, βαλκανικούς δρυοκολάπτες, σταρήθρες, δεντροσταρήθρες, τρυποφράχτες, νεροκότσυφες, θαμνοψάλτες, φοινίκουρους, τσίχλες, γερακότσιχλες, κεδρότσιχλες, θαμνοτσιροβάκους, δρυομυγοχάφτες, γαλαζοπαπαδίστες, καστανοπαπαδίτσες, αιγίθαλους, δεντροτσοπανάκους, αετομάχους, κίσσες, χαβαρόνια, κοράκια, συκοφάγους, δεντροσπουργίτες, χειμωνόσπινους, λούγαρα, κοκκοθραύστες, σιρλοτσίχλονα και βουνοτσίχλονα.

Η πανίδα των αμφιβίων περιλαμβάνει είδη όπως ο μακεδονικός τρίτωνας, η σαλαμάνδρα, ο φρύνος, ο πρασινόφρυνος, η κιτρινομπομπίνα, ο γραικοβάτραχος και ο σβελτοβάτραχος. Η ερπετοπανίδα αποτελείται από πολλά είδη, όπως μεσογειακές χελώνες, γραικοχελώνες, κονάκια, τυφλίτες, σαύρες της Ρούμελης, τρανόσαυρες, πρασινόσαυρες, τοιχόσαυρες, σαύρες του Ταύρου, στεφανοφόρους, έφιους, λαφιάτες, σαπίτες, νερόφιδα, σαΐτες, αγιόφιδα, λαφιάτες του Ασκληπιού, σπιτόφιδα και οχιές. Κυρίαρχο είδος της πανίδας των θηλαστικών είναι οι αρκούδες οι οποίες μετά τον αποκλεισμό τους από τον Βούρινο από την Εγνατία Οδό και το Βόιο από την Οδό Σιάτιστας-Κρυσταλλοπηγής ασφυκτιούν και επεκτείνονται και στα πεδινά. Δυστυχώς στους μεγάλους ασφαλτόδρομους δυτικά του Άσκιου τα ατυχήματα με αρκούδες είναι συχνά με πολλά νεκρά ζώα κάθε χρόνο. Το βουνό είναι αγαπημένη περιοχή για τους λύκους, ενώ στα δάση ζουν αρκετά ζαρκάδια. Άλλα είδη της περιοχής είναι οι αλεπούδες, οι αγριόχοιροι, οι νυφίτσες, τα δεντροκούναβα, οι ασβοί, οι σκαντζόχοιροι, οι λαγοί, οι σκίουροι, οι δασομυωξοί, οι δεντρομυωξοί και οι ασπάλακες.

 

Πως θα πάτε

Η καλύτερη αφετηρία για να εξερευνήσετε το βουνό είναι τα χωριά Βλάστη και Νάματα. Από την Αθήνα έρχεστε από Λάρισα-Τρίκαλα-Καλαμπάκα-Γρεβενά-Σιάτιστα, μια απόσταση 500 χλμ. Από τη Σιάτιστα που βρίσκεται στους νότιους πρόποδες του Άσκιου κατευθύνεστε προς Εράτυρα, Βλάστη και Νάματα. Από τη Θεσσαλονίκη η Σιάτιστα είναι στα 130 χλμ. μέσω Εγνατίας. Για να ανεβείτε στις κορυφές χρειάζεται καλό περπάτημα και πάντα το νου σας στους ποιμενικούς των κτηνοτρόφων.
 
 

Εμφάνιση στο χάρτη

πατήστε για να δείτε το σημείο στο χάρτη
(Latitude: 40.404147112441834, Longitude:21.5734547087402)
 
 

Social Networks

 

Διαβάστε επίσης

Μαίναλο (Οστρακίνα)

Το ιερό βουνό του Πανός, το βουνό των μύθων και της Ελληνικής Επανάστασης διαφυλάσσει, ακόμα και στις μέρες μας, την μαγεία των πυκνών δασών και της αρχέγονης φύσης, όπως αυτή εκφράστηκε ανά τους αιώνες από τους ποιητές του κόσμου.

Τζουμέρκα (Αθαμανικά Όρη)

Τα Αθαμανικά Όρη, ή αλλιώς τα περήφανα Τζουμέρκα, είναι ένας μεγάλος ορεινός όγκος της Κεντρικής Πίνδου με ποικιλόμορφο τοπίο, πλούσια βλάστηση στα χαμηλά και όμορφα αλπικά οροπέδια.

Σμόλικας

Ο γίγαντας Σμόλικας, ένα από τα πιο αγαπημένα βουνά των περιπατητών, διακρίνεται για τα πυκνά του δάση, τις πολλές πηγές και τα εντυπωσιακά αλπικά τοπία με τις κορυφές, τα λιβάδια και τις όμορφες δρακόλιμνες.

Άμπελος (Καρβούνης)

Το δασωμένο βουνό που δεσπόζει στα κεντρικά της Σάμου, παρότι έχει πληγωθεί από τις πολλές πυρκαγιές, εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από τοπία που θυμίζουν περισσότερο ένα βουνό της ηπειρωτικής και όχι της νησιώτικης Ελλάδας.

 
 


 



Επιλεγμένο βίντεο

Ενημερωτικό δελτίο

Δώστε την ηλεκτρονική σας διεύθυνση (email) για να εγγραφείτε και να λαμβάνετε το ενημερωτικό μας δελτίο.