Μια αρμονική ακολουθία από δασωμένους λόφους, πλαγιές με φρύγανα και μικρές ρεματιές που καταλήγουν σε ένα βραχώδες ακρωτήριο, πάνω στο οποίο στέκεται εδώ και αιώνες ο πανέμορφος Ναός του Ποσειδώνα. Το Εθνικό Πάρκο Σουνίου βρίσκεται στη νοτιοανατολική άκρη της Αττικής και απλώνεται με κατεύθυνση από τα βόρεια προς τα νότια σε μια μακρόστενη λωρίδα γης που αγκαλιάζει τη θάλασσα. Πρόκειται για το μικρότερο Εθνικό Πάρκο της χώρας μας με συνολική έκταση 42.500 στρεμμάτων, εκ των οποίων περίπου τα 5.250 αποτελούν τον πυρήνα του. Η περιοχή που χαρακτηρίστηκε Εθνικός Δρυμός το 1974, είχε την ατυχία, μόλις 11 χρόνια αργότερα, να καεί ολοσχερώς, αλλά από τότε και παρά τις συχνές μικρές πυρκαγιές έχει σχεδόν επανακτήσει την αρχική του μορφή. Το Πάρκο κινείται πάνω στη ραχοκοκκαλιά δύο μικρών βουνών, του βουνού Κίτσου (317 μ.) και του βουνού Μιχάλη (224 μ.), λίγο μέσα από την ακτογραμμή. Σούνιο, ή αλλιώς Καβοκολώνες, ονομάζεται το βραχώδες και γκρεμνώδες ακρωτήριο που βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της Αττικής, στο οποίο υψώνεται ο Ναός του Ποσειδώνα. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της περιοχής αποτελεί το πλούσιο υπέδαφος, με έναν αριθμό ορυκτών που φτάνει τα 260, κάτι που σημαίνει ότι η Λαυρεωτική είναι μία από τις πλουσιότερες σε ποικιλία ορυκτών περιοχές του πλανήτη. Αυτός ο πλούτος οδήγησε στην μεταλλευτική αξιοποίηση της περιοχής ήδη από το 3000 π.Χ., η οποία συστηματοποιήθηκε το 500 π.Χ. από τους Αθηναίους. Ο πλούτος που κρύβει το υπέδαφος της περιοχής υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες αιτίες που οδήγησε στην ακμή της πόλης των Αθηνών και στον περίφημο Χρυσό Αιώνα του Περικλή. Στο κέντρο περίπου του Πάρκου βρίσκεται το διάσημο «Έγκειλον Χάος», μια εντυπωσιακή δολίνη διαμέτρου 120 μέτρων, ενώ διάσπαρτα στην περιοχή είναι τα σπήλαια και τα παλαιά ορυχεία, τα γνωστά «πηγάδια».  Αν και όχι τόσο εντυπωσιακό σε μέγεθος και οικοτόπους, το Σούνιο είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ιδιαίτερα Εθνικά Πάρκα της Ευρώπης καθώς είναι πόλος έλξης για την γεωλογική του αξία, την χαρακτηριστική μεσογειακή φύση, τις ήρεμες παραλίες με τα καθαρά νερά και τα ιστορικά και αρχαιολογικά του αξιοθέατα.

Η βλάστηση της περιοχής είναι η μεσογειακή μακία και αποτελείται κυρίως από πυκνά δάση χαλέπιας πεύκης, άλλα και είδη, όπως θαμνοκυπάρισσα, πουρνάρια, σχίνα, αγριελιές, κοκορεβυθιές, φυλίκια, αγριοτσικουδιές και φρύγανα όπως θυμάρια, ασφάκες, εφέδρες, λαδανιές, ρείκια, ασπάλαθους, κ.ά. Από τα σπάνια φυτά ξεχωρίζει η ενδημική κενταύρια της Λαυρεωτικής Centaurea laureotica που απαντάται αποκλειστικά στην περιοχή. Άλλα ενδιαφέροντα είδη είναι η Onobrychis ebenoides, το Erysimum graecum, το Ophioglossum lusitanicum, οι κενταύριες Centaurea attica subsp attica και Centaurea spruneri, η καμπανούλα Campanula drabifolia, η Carlina corymbosa subsp graeca, οι κρόκοι Crocus cancellatus subsp mazziaricus, Crocus laevigatus και Crocus cartwrightianus, η σιληνή Silene sartorii, η ίριδα Iris attica και ο νάρκισσος του φθινοπώρου Narcissus obsoletus. Η χλωρίδα συμπληρώνεται με είδη, όπως το κολχικό Colchicum cupanii, οι ίριδες Iris tuberosus, Moraea sisyrinchium και Moraea mediterranea, η Matthiola fruticulosa subsp fruticulosa, η Anchusella variegata, το Teucrium brevifolium, το Muscari comosum, η Paronychia macrosepala, το κυκλάμινο Cyclamen graecum, το αγριογαρύφαλλο Dianthus diffusus, η Euphorbia acanthothamnos, η Malcolmia graeca subsp graeca, το Mesembryanthemum nodiflorum, η Gagea graeca, τo κρινάκι της άμμου Pancratium maritimum, ο Centranthus ruber subsp sibthorpii, το Prospero autumnale και η Vicia villosa subsp microphylla. Στην περιοχή συναντάει κανείς και πολλές ορχιδέες, όπως το Limodorum abortivum, το Himantoglossum robertianum, την Anacamptis papilionacea, την Anacamptis coriophora subsp fragrans, την Neotinea tridentata, την Orchis anthropophora, την Orchis italica, την Serapias parviflora, την Ophrys attica, την Ophrys mammosa, την Ophrys cinereophila, την Ophrys iricolor, την Ophrys ferrum-equinum και την Ophrys sicula.

Το Εθνικό Πάρκο Σουνίου αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα μεταναστευτικά περάσματα της ηπειρωτικής Ελλάδας για τα είδη της ορνιθοπανίδας. Από τα αρπακτικά σημαντική είναι η μόνιμη παρουσία του σπιζαετού και του φιδαετού και ακολουθούν είδη, όπως αετογερακίνες, γερακίνες, ξεφτέρια, πετρίτες, μαυροπετρίτες, δεντρογέρακα, μαυρικιρκίνεζα και βραχοκιρκίνεζα. Κατά την μεταναστευτική περίοδο του φθινοπώρου μπορεί κανείς να δει πολλά σπάνια αρπακτικά να πετούν πάνω από την περιοχή, όπως γερακαετούς και σφηκιάρηδες. Από τα νυχτόβια αρπακτικά εδώ απαντώνται μπούφοι, κουκουβάγιες, χουχουριστές, γκιώνηδες και τυτούδες. Άλλα είδη της περιοχής είναι οι μπεκάτσες, τα τρυγόνια, τα ορτύκια, τα χειμωνογλάρονα, οι θαλασσοκόρακες, οι κούκοι, οι κισσόκουκοι, τα γιδοβύζια, οι βουνοσταχτάρες, οι τσαλαπετεινοί, οι μελισσοφάγοι, οι αλκυόνες, οι κορυδαλλοί, οι δεντροσταρήθρες, τα σταβλοχελίδονα, τα μιλτοχελίδονα, τα σπιτοχελίδονα, οι λιβαδοκελάδες, οι τρυποφάχτες, οι θαμνοψάλτες, οι κοκκινολαίμηδες, οι φοινίκουροι, οι καρβουνιάρηδες, οι σταχτοπετρόκληδες, οι ασπροκωλίνες, οι γαλαζοκότσυφες, οι μαυρολαίμηδες, οι τσίχλες, οι κεδρότσιχλες, οι μαυροσκούφηδες, οι κοκκινοτσιροβάκοι, οι μελωδοτσιροβάκοι, οι αιγαιοτσιροβάκοι, οι πυρροβασιλίσκοι, οι σταχτομυγοχάφτες, οι γαλαζοπαπαδίτσες, οι αιγίθαλοι, οι βραχοτσοπανάκοι, οι αετομάχοι, οι κοκκινοκεφαλάδες, οι κίσσες, οι συκοφάγοι, οι πετροσπουργίτες, οι καρδερίνες, τα σκαρθάκια, οι κοκκοθραύστες, τα φρυγανοτσίχλονα, τα σιρλοτσίχλονα και οι τσιφτάδες. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι μεγάλοι αριθμοί από νησιώτικες πέρδικες που προέρχονται από απελευθερώσεις και που μπορεί κανείς να τις δει να «σουλατσάρουνε» άφοβα, ακόμα και στο Ναό του Ποσειδώνα.

Από τα αμφίβια εδώ ζούνε πρασινόφρυνοι, ενώ η πλούσια ερπετοπανίδα της περιοχής περιλαμβάνει είδη, όπως κρασπεδοχελώνες, μεσογειακές χελώνες, αβλέφαρους, κονάκια, λιακόνια, κυρτοδάκτυλους, σαμιαμίδια, τρανόσαυρες, σιλιβούτια, τυφλίτες, έρυκες, έφιους, λαφιάτες, δεντρογαλιές, σαΐτες, σαπίτες, σπιτόφιδα, αγιόφιδα και οχιές. Η πανίδα των θηλαστικών περιλαμβάνει είδη, όπως αλεπούδες, λαγούς, ασβούς, κουνάβια, νυφίτσες, σκαντζόχοιρους, μικρά τρωκτικά και διάφορα είδη νυχτερίδων που βρίσκουν καταφύγιο στα εγκαταλειμμένα ορυχεία.