Ένα μικρό αστικό άλσος που αποτελεί σημαντικό πνεύμονα πρασίνου για την πόλη της Αθήνας και στο οποίο βρίσκουν προσωρινό ή μόνιμο καταφύγιο πολλά είδη της άγριας ζωής. Το Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας απλώνεται σε 480 στρέμματα και δεν αποτελεί υπόλειμμα παλιότερου φυσικού τοπίου. Άρχισε να δημιουργείται σταδιακά από το 1914 με δεντροφυτεύσεις στον ήρεμο λόφο δίπλα από το ρέμα του Ποδονίφτη, ενώ τη δεκαετία του ‘50 κατασκευάστηκε μια όμορφη λίμνη στη καρδιά του άλσους. Αποτελεί μια λεπτή λωρίδα πράσινου που απλώνεται από τα βορειοανατολικά προς τα νοτιοδυτικά ανάμεσα στους Δήμους Νέας Φιλαδέλφειας και Νέας Ιωνίας. Η ύπαρξη πλούσιας βλάστησης, η παρουσία της λίμνης, η γειτνίαση με τον Ποδονίφτη και ο χαμηλός συντελεστής δόμησης της περιοχής, έχουν μετατρέψει το Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας σε σημαντική περιοχή διαβίωσης για πολλά είδη.
 
Η βλάστηση αποτελείται κυρίως από χαλέπιο πεύκη, αλλά και κυπαρρίσια, χαρουπιές, ευκάλυπτους, πλατάνια, κ.α. Από λουλούδια η βλάστηση είναι μάλλον φτωχή. Γύρω από τη λίμνη φυτρώνουν γλαδιόλες Gladiolus italicus, στα βόρεια υπάρχουν συστάδες του θάμνου Thymelaea hirsuta, ενώ άλλα λουλούδια που συναντά κανείς είναι οι ανεμώνες Anemone pavonina, το Allium neapolitanum, η καλεντούλα Calendula arvensis, το Erodium malacoides, το Ornithogalum comosum, η Eruca sativa, η Fumaria bastardii, το Muscari commutatum, η Capsella bursa-pastoris και η Veronica persica.

Ο πλούτος της ορνιθοπανίδας για μια τόσο μικρή περιοχή προκαλεί έκπληξη. Το άλσος επισκέπτονται πολλά κοινά μικροπούλια όπως καρδερίνες, φλώροι, σπίνοι, κοκκινολαίμηδες, λευκοσουσουράδες, κιτρινοσουσουράδες, μαυρολαίμηδες, σκαθράκια, λούγαρα, σταχτομυγοχάφτες, καρβουνιάρηδες, μαυρομυγοχάφτες, σταβλοχελίδονα, σπιτοχελίδονα, καλόγεροι, γαλαζοπαπαδίτσες, φυλλοσκόποι, μαυροτσιροβάκοι, χρυσοβασιλίσκοι, ενώ κάθε φθινόπωρο περνάνε μικρά κοπάδια από σπάνιους σταυρομύτες. Από τα αρπακτικά έχουν παρατηρηθεί βραχοκιρκίνεζα, ξεφτέρια και περιστασιακές γερακίνες, ενώ στα ψηλά δέντρα φωλιάζουν αρκετοί γκιώνηδες και κουκουβάγιες. Στο μικρό νησάκι της λίμνης έχει παρατηρηθεί η σποραδική παρουσία από νερόκοτες και φαλαρίδες. Κότσυφες, τσίχλες και κατσουλιέρηδες πετάνε στο δάσος ενώ στα όρια του συναντά κανείς πράσινους παπαγάλους. Σημαντικός είναι ο αριθμός από πολλούς τσαλαπετεινούς που φωλιάζουν στις τρύπες των εγκαταλειμμένων κτιρίων, ενώ τέλος έχει αναφερθεί η παρουσία από ορτύκια και μπεκατσίνια.  
 
Το άλσος έχει έναν μεγάλο πρωταγωνιστή, τον πρασινόφρυνο. Τα ανοιξιάτικα βράδυα κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγής μπορεί να δει κανείς δεκάδες από αυτούς τους πανέμορφους φρύνους να περπατάνε στις πευκοβελόνες προς αναζήτηση συντρόφου και λίγο αργότερα χιλιάδες μικροί πρασινόφρυνοι κατακλύζουν τις περιοχές με νερό. Άλλα ερπετά που συναντά κανείς είναι σπάνια λιακόνια, μεγάλες κρασπεδοχελώνες, τρανόσαυρες, σαμιαμίδια και αβλέφαρους. Από τα θηλαστικά συναντά κανείς νυχτερίδες, ενώ ένα είδος μικρού ποντικού που συχνά εμφανίζεται στα αγριόχορτα περιμένει να προσδιοριστεί αν πρόκειται για αγροποντικό. Δυστυχώς η απουσία στοιχειώδους διαχείρησης έχει αλλιώσει με τα χρόνια προς το χειρότερο την εικόνα του άλσους. Πολλά δέντρα ξεραίνονται και πεθαίνουν, τα σκουπίδια πολλαπλασιάζονται και πολλά σημεία όπου παλιότερα υπήρχαν μικρές λίμνες και περίπτερα ενημέρωσης είναι πλέον μπάζα.
 
Το Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας με τα όμορφα μονοπάτια του και την πλούσια, για πόλη, άγρια ζωή θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικό πεδίο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και εξερεύνησης. Η σωστή δασοπονική διαχείρηση με κλαδεύσεις, επιπλέον φυτεύσεις καρποφόρων θάμνων και δέντρων που προσελκύουν μικροπούλια, η αύξηση των υδάτινων πόρων με μικρές λιμνούλες και ρυάκια, η τοποθέτηση φωλιών για πουλιά και νυχτερίδες, η ελαχιστοποίηση του τσιμέντου, η σωστή δασοπροστασία και ο σεβασμός στα πιο «άγρια» σημεία της περιοχής, θα αναβαθμίσουν αυτόματα το Άλσος όχι μόνο σαν φυσικό πνεύμονα αλλά και σαν έναν υγιή θύλακα άγριας ζωής.